De een zijn dood ....

HOOFDSTUK XVI

TOEN Joop met zijn vrouw in den huiverigen nacht-morgen naar huis ging, was dadelijk, na de afmattende opgedrongenheid van zijn deelneming aan het feest, de zware groote angst zich in hem uit gaan zetten en vernietigde nu met zijn lichaam-vullende macht den dunnen schijn van de vroolijkheid neer. En na de als valsch gevoelde opwindingen van den feestnacht merkte hij nu dat alle wil en verwachting uit hem weg was, en zijn heele lichaam zwaar van neerzinkend ongeluk, als in de onmacht van een ziekte-besluiping. Zacht en met korte woordjes, in matte aandacht moeilijk weggesproken, had hij zijn vrouw geantwoord op haar vele napraat over het bal, terwijl hij toch meed haar zijn moedeloosheid te doen merken, te bang als hij was haar iets te zeggen van de dreiging, die hij huiverend öm zich wist. Zij zouden nog gauw een paar uur gaan slapen, tot het tijd was om naar de markt te gaan. Maar met zijn vermoeide lichaam en zijn opgewonden geest lag hij drie uren naast haar op zijn bed, de besluiteloosheid uit te martelen over het lood achter in zijn huis, waarvan de beklemming steeds verstik-kender, als met vijandige vuisten in hem rondgreep.

Bij oogenldikken hield hij opeens zijn hoofd gerukt hoven de kussens die hem schenen neer te trekken, met den hef-tigen drang tot opspringen en naar achter loopen, om het vervloekte hoopje lood uit zijn huis te sleepen en in het water te plonsen. Dan leefde in hem, een enkele tel, de zekerheid dat het zoo gebeuren moest, dat hij de laffe vrees voor het missen van zijn verdienste-buitenkansje te overwinnen had, om zich dadelijk, hij het terugkomen, heerlijk vrij en om te zingen zoo gelukkig te gaan voelen. Waarom had-ie 't in zijn huis genomen? Nooit toch had-ie, niet uit eerlijkheid, maar uit af keer alleen, ervan willen weten; hoe had-ie zich dezen keer kunnen laten verlokken door dat vervloekte beetje winst....? altijd toch zat er ongeluk aan, altijd toch liep iedereen ermee in.

En hij bedacht opeens de zekerheid van het gevaar. Banger