De een zijn dood ....

merin.... je mag niet de heele avend zóó blijve zitte, alloh!” Lachend en mallend, terwijl Sam zegepralend rondkeek, of ze wel zagen, dat zijn meisje ging voordragen, liet Fietje zich naar het trapje brengen en sprak over de wijs met Biet, die er wel wat van maken zou.

„Nou, vooruit dan maar,” zei ze en tastte naar kapsel en kleeding; wat verlegen eerst, speelde ze met kleine opgeschroefd gracieuse beweginkjes haar onhandigheid weg. „Eerst van Naatje de Jong,” zei ze, „da s "t kleinste."

De violist sneed een paar tonen, als een op alles passend voorspel, vooruit en dan zong ze:

„Naatje de Jong, die was geköme-köme-köme.

Bij de vrouw van Sjieje Mok!

Had ze n'een ónsje wam genöme-nöme-nöine,

Stopte n et in haar hoepelrok!

Sjieje Mok die wou niet hèbbe-hèbbe-hèbbe.

Dat ze hem d’r voor betaalt....

Want den avend van te vóre-vöre-vöre,

Had ze hem zoo goed onthaa-aald,

Had ze hem zoo goed onthaald!"

Haastig, met den grijzen kop omlaag naar zijn viool, kratste Biet het nog eens over, van Sjieje Mok die geen geld wou aannemen voor de wam, omdat-ie de vorige avond door Naatje de Jong zoo goed onthaald was.

Grinnikend om het heerlijke hekeldicht, klapten allen in de handen en bespraken luidruchtig de geestigheid van de voordrachten en de aanwinst voor de Kille met die twee Amster-damsche vrouwen. En dadelijk schreeuwde Naatje haar zuster toe, dat ze nog van de Weduwe Diamant moest zingen. Biet, Amsterdammer geboren, herinnerde zich het in zijn jeugd algemeene spotlied op het vrouwtje dat met haar eeuwigen parasol zoo sjofeltjes pochte eu pofte en op alle koopjes uit moest zijn, om tobberig netjes rond te komen. Hij lachte en speelde, uitgelaten in zijn oolijke herinnering, dadelijk de wijs, waarmee hij Fietje zoo vroolijk maakte, dat