De een zijn dood ....

„In een koschere Restauratie daar zat Zélik,

Hij nam de lepel in de hand en hij keek leelijk,

Want toen hij — de soèp kreeg in ’t begin,

Lag er een stuk — van een vuile vaatdoek in;

Owaai — owaaij.... wat zagen zijne blikke,

De waard die zei, och wil er niet van schrikke....

Voor je vijf en dertig cente met falsoèn....

Kan ik er toch geen heèle winterjas in doen....

Voor je vijf en dertig cente met fatsoèn-oèn....

Kan ik er toch geen heele winterjas in doen, jou, joü!”

Het lachen golfde van rij op rij de zaal door, het applaus vooruit, waarvoor Naatje, nadat de strijkstok van den violist het refrein nog eens over had gehuppeld, met gekscherend overdreven buigingen dankte. En weer zette de kratser in, ter inleiding van het tweede couplet, waarvoor zij dichter naar voren kwam geloopen; als een variété-zangeres hoog zij zich nu over den voetlichtloozen tooneelrand naar het publiek:

Een Kristenmeid diende laatst bij Jode.

Die haar alle goeie gunste aanböde.

Maar op een dag viel zc n'in het mellekvat.

En maakte zich et heele lichaam nat,

Ze gingen gauw naar de Raaf om raad te vrage.

De Raaf die zei: ik moet je wel beklage....

Ik beveel je dat je n*et mellekvat wegsmijt,

De sjikse mag je nog gebruiken ’n heele tijd....

Ik beveel je dat je n’et mellekvat wegsmij-ijt....

De sjikse mag je nog gebruiken ’n heele tijd, jou jou!

Onder het hoera-geroep liep zij, nog vóór de ouwe Biet het refrein had nagespeeld, schaterend het trapje af naar Fietje en nam haar, om de aandacht die zij niet verwerken kon. van zich weg te drijven, hij den arm, om haar naar het too-neel te brengen.

„Nou jij,” zei ze, „vooruit.... je bent ook een Amsterdain-