De een zijn dood ....

teren tusschen de anderen in. In een grooten dichten troep stonden zij allen voor het tooneel, waar Naatje, die zich grootsteedscher en vrijer voelde en ook zoo gevonden werd, haar liedjes begon te zingen. Zij deed het met van de variété-artiesten afgeziene comiekigheidsgebaren en schalksche lichaamsbuigingen, en dikte daarmee de pikanterie aan van haar, door den ouden speler voorzichtig-zacht besnerpte Joodsche moppen. De luisteraars, telkens als zij er een geëindigd had, knikten tegen elkaar uitgelaten van: „écht.... zoo écht....” onder ’t applaudisseeren, en telkens wist zij, na een oogenblik te hebben nagedacht, nog nieuwe, en vroeg dan den speler of die de melodie ook kende. Eindelijk meende ze er niet meer te weten, maar Fietje, hoewel anders preutscher dan haar zuster, nu los gekomen door de algemeene uitbundigheid en het succes, riep haar toe: „Naatje, je weet wel, óch, d’r zijn d’er nog veèl meer.... van Naatje de Jong, je weet wèl. Ja,.... zing eris van Naatje de Jong!”

„Van Naatje de Jong?” vroeg Naatje, terwijl zij zich bedacht, vanaf het tooneel. „0 ja...., nou, zing jij dat dan maar eve.” „En van Dièjeinant ook, je weèt wel,” zong Fietje met een blos, daar allen nu naar haar keken, „dat spotliedje op de wedewe Dièjemant!”

„Moet jij zingen," riep Naatje, en zachter tot den violist meteen: „Dan zal ik nog effe doen van de Koschere Resteraasie, dat ken je toch wel, niet Biet?”

Biet nikte onderschattend: Verheel je, dat zou-ie niet kennen! Haastig speelde hij vóór, om de melodie bij het publiek te introduceeren.

Naatje voelde toen aan haar kapsel, waarvan de speldjes los dreigden te gaan door haar beweeglijkheid, en toen begon zij te zingen, nadat zij op haar rokken had geslagen, waarmee zij bedoelde vanaf de onaantastbare basis van haar fatsoen de uitgelatenheid te spelen, zonder te weten dat zij haar naar buiten verborgen platheid daarmee kenbaar maakte.

229