De een zijn dood ....

zooveel waard was, een buitenkansje, zooals misschien in geen jaren meer zou voorkomen. Zou-ie nou maar weten, of ze in ’t geheel niet om hèm dachten.... dat had z’n vader niet gezegd.... Als-ie dat wist.... Een oogenblik dacht-ie erover, dat nog gauw even te gaan vragen; nü pas voelde hij heel den dienst, dien zijn vader hem bewijzen wou, maar hij kon, nu-ie hem eenmaal van zich terug had gestooten, zijn houding niet meer veranderen: vervloekt. Hij zag zijn vrouw staan praten, lachend den kant op van een groepje dollenden om Naatje heen, die wat voordragen wou. De violist was bij haar gaan staan, en kratste met vlugsnerpende streekjes een oud Joodsch hruiloftsmelodietje. Naatje, door de muziek tot uitbundigheid aangehitst, nam met haar beide handen haar rokken hij en neuriede onder licht cancaneeren alvast goedkeurend mee. Een klein juichend rumoer watelde haar achterna naar het tooneel. En Joop, plotseling snakkend naar rust van evenwicht, schudde als met hevig willende rukkin-gen van zijn lichaam de ondraagbaar plagende onzekerheid omtrent den grond van zijn angst, van zich af. Hij dompelde zich met geweld in de feestelijkheid van de mensclien rondom in de lichte en doorzongen zaal, en onderbrak daarmee zijn angst en stelde zwakkelijk de beslissing uit. Toen Grietje vroeg waar-ie gew'eest was, noemde hij een onbeduidendheid en lachte met haar mee, in een honger naar vreugdewarmte, als om zich te verbergen en ineen te krimpen voor een machtig dreigende vuist, die hem grijpen en naar buiten zou stoo-teu in de huiverende kou, van vertrouwdijk-warm samenleven wèg voor goed. Hij drong zich dichter en dieper in de golven van vroolijkheid hier, in den zang van het licht, in de heerlijke roezing der mensclien: hij merkte zoo opeens, dat het hier heerlijk was, om nog lang, lang in te blijven en niet óm te kijken, o nee, naar achter hèm.... naar ginds.... ja, wat eigenlijk....? En een vreeselijke verstikkende oprechtheid antwoordde hem: het gevaar.... het zwarte koude ongeluk. Hij begon weer zich bezig te houden met Grietje en bood haar zijn arm, waardoor zij, ook zacht opgewonden lachend, den hare stak, om zoo saam te blijven luis-