De een zijn dood ....

men zoo vroeg as u wil.... u kunt ook gerust iemand laten wachten totdat ik hier vandaan kom, vanzellef....”

„O, nou, dan morgen maar,” zei de rechercheur wat goedmoediger, en krabbelde in zijn hoekje, „nou.... goeien-avond.”

Zuchtend van ontspanning, ingehouden-blij, dat-ie ging, liet de ouwe hem uit, en sloop dan de zaal weer in om naar Joop te zoeken. In maanden had hij z’n stem niet gehoord, sinds den morgen van zijn verjaarfeest in Sjoel, maar hij rekende bij Joop, ondanks diens verbittering door de nederlaag, nog altijd op een van hèm geërfde mannelijke breedheid, waarin hij, ook nu nog, zijn vader gelooven zou, en waarin hij de al te redelooze verdenking van vijandigheid zou verdringen. Bang was hij, de ouwe, om Joop; hij voelde zoo opeens alle schrikkelijke zwaarte van ongeluk-dreiging voor goed dicht bij hem, dat hij, toen-ie Joop zag, Meijer en Sam zonder een woord voorbij, recht op hem toe liep. Met een duw tegen zijn arm wenkte hij hem mee te gaan naar een stil hoekje van de zaal en liep zelf zwijgend vooruit, door het clubje luidruchtig schertsende menschen heen, die stonden uit te maken wie nu wat voordragen zou. Joop, die met tegenzin volgde, bedacht haastig wat zijn vader hem te zeggen zou kunnen hebben: hij voelde een prikkeling van verzet tegen het antwoorden. Wat had-ie nog met ’t zoodje te maken? Ze konden naar de verdommenis loopen allemaal, wat deed-ie met die smoes? Misschien wouen ze weer es goeie vrinden worden, nou ze 'm hadden uitgekleed.... nogli! maar ze kregen toch niks uit ’in.... want al wat vader "m zei, dat kwam toch uit ’t kokertje van de heeren van de firma. Al nijdiger werd hij onder het voortdrentelen achter zijn vader aan: alleen om niet te hondsch te zijn, gaf hij nog gehoor, maar veel zou-ie vast niet zeggen. Alle verbittering van den langen tijd, waarin hij hen als moordende vijanden gevoeld had, die nu waren geëindigd met hem voddenkoopman te doen worden, geen vijand zelfs meer, want door uitputting onschadelijk — priemde in hem om tot het vaster voornemen, ook zijn vader nu als een der hunnen te behandelen.

15

225