De een zijn dood ....

digd. Geërgerd over die minachting der anderen, wilde hij weer teruggaan, toen de bode hem vriendschappelijk op den arm tikte en zich naar hem overhoog:

„Wat is d’r?” vroeg Ouwe Beem.

„D'r is iemand om je te spreken, wi j even komen?”

„Hier? " vroeg-ie verwonderd, „is die hier om mijn te spreken....? zóó laat nog....? 't is haast twalef uur jonge....”

„Ja, maar.... je moet niet schrikken....”

„Nou, wat is d'r dan?”

,,'t Is d’r een van de politie....”

„Van de politie?.... wat moet die! heeft-ie naar mij gevraagd?”

„Ja, Isak Beem.... nou, ga maar even kijken....”

„’k Zal even gaan,” zei hij, geschrokken, hoewel hij niet begreep waarom het gaan kon; zijn vrouw bleef, ldeek en sprakeloos. een oogenblik verlamd en dadelijk met de gedachte aan gevangenis en schande, hem nazien.

In het corridortje van het gebouw wachtte hem een rood-krullig rechercheurtje, dat een zakboekje nam en begon te vragen. Beem kende hem niet, het was een nieuwertje, maar hij voelde zich toch bleek worden, toen hij zoo met die sarrende politiekalmte den man hoorde beginnen.

„Meneer.... U is Izak Beem.... ?"

„Ja.... Izak Beem." zei-ie zacht bevend, „wat zou dat dan? is d'r wat gebeurd? moet U mij hebben?”

„’k Moet 11 bobben, ja meneer.....” zei het rooie mannetje

achterdochtig pedant, „is U iets bekend van een partij lood, dat Donderdagavond bij U in de buurt verkocht is?”

„Mij ?” vroeg de ouwe bang verbaasd, „’n partij lood? God man. ik ben slager.... boe kom je daar bij? ik koop geen lood....”

„Nou ja," zei het reehercheurtje met het hoofd in den nek. in een toon die door zijn zekerheid moest verbluffen, „daar hebben wij op 't oogenblik niet mee te maken.... of U slager bent of wat U bent dat doet niets ter zake nietwaar, ik vraag U als rechercheur van de politie.... of U iets bekend is van een partij lood van dertig kilo, sinds Donderdagavond.... en