De een zijn dood ....

Hij, naar voren geloopen, overtuigde zich ook: dat het huis van Joop verlaten was. Hij zuchtte en hoofdschudde.

„Dat is vannacht gebeurd,” kraakte zijn ouwe stem, „begrijp je dat dan niet? hij dorst niet op helderlichten dag....” „God zal bewaren.... zouen ze de stad uit wezen? hè'j d"r dan niks van gehoord?” vroeg ze bang.

„’k Weet niet,” zei hij, naar de kamer teruggegaan, waar hij dof-verslagen neerzat, ,,'k Heb 't wel gedacht,” zuchtte hij bitter gelaten, „wat geeft dat ook allemaal? laawe maar blij wezen, dat ze weg zijn.”

„God weet waar ze bennen,” angstte zij. Daarop keerde zich haar diepgegroeide ouwelijkheid in haar: „Ja, je mag zeggen wat je wilt.... ’t is 'n straf....”

Hij hoorde de jongens komen en wenkte haar snel, ervan te zwijgen.

„Hou je maar gauw stil met je straf,” fluisterde hij haastig, „eer d’r weer spektakel komt.... zeg maar niks, Saar, ’k heb zoo’n hekel an ’t gedonder....”

Toen de jongens kwamen, zwegen zij erover tot die het opgemerkt hadden, want zij waren bang dat die hun haastige mededeeling een verwijt zouden vinden en weer zouden twisten. Toen Sam het door het huis riep, speelden zij verwondering, brachten opnieuw de handen voor hun oogen, en gluurden:

„Hè.... is ’t toch waar?” zei de ouwe snel, om zijn vrouw voor te zijn, „bennen ze wèg....? god.... ze bennen d’r gister nog geweest....!”

„Zal wel uitkomen,” zei Sam zegepralend, „da’s netuurlijk vannacht gebeurd: ja, die baron laat óns niet zien dat-ie weg moet.... Hij is met de nachttrein gegaan; dat zijn de duurste reizen, dat is luxe-w^rerk.”

..Dat zal wel, ja, dat zal wel,” zei de ouwe en blikte haar nog eens bezwerend toe, dat zij zwijgen zou.

Toen de jongens de kamer uit waren, zuchtte Ouwe Beem diep; zij huilde zacht, stil-verborgen, hang voor vreemde dingen, die Joop en Grietje overkomen konden zijn.

216