De een zijn dood ....

niet uren ver zijn goed gaan versjouwen of er op verliezen. Een paar maanden slachtten zij voort, elke week met verlies, daar ze tegen te lagen prijs verkoopen moesten. De hoeren kregen hun geld dan niet en gaven geen tweede stuk vee. Zij zagen al, dat het gauw zou afloopen, aten zoolang er was, en in het loos genot van de machtelooze bevechting smoorden zij hun angst voor de onafwendbaar-dreigende armoede. Allengs kwamen zij tot kleine hatelijkheden, schreven kinderachtige beschuldigingen op hun afslagbriefjes en riepen elkaar plagerijen toe, als de verloofden soms op de stoep voor den nieuwen winkel met veel vertoon van verliefde vroolijkheid stoeiden in en uit.

Maar eindelijk was Simon de Leeuw zijn rijtje voorsehieten-de kennissen langs geweest, en een Zaterdagavond in begin wintertijd al, was hun winkel weer droevig naakt van armelijke leegheid. Simon wiens haat al gauw door zijn onmacht tot wraak was neergenekt, lolde daar zijn kwajongensonver-schilligheid overheen en zocht haastig een betrekking buiten de stad.

Zij zagen toen het onontkoombare einde van hun krabbelend slagertjesspel wel vóór zich. Zij voelden dat het uit was; ze hadden het verloren en voor goed: beginnen was nu eindelijk niet eens mogelijk meer.

Toen zagen, enkele weken later, ’s morgens vroeg hij het ontbijt, ouwe Beem en zijn vrouw door het raam van de huiskamer naar den overkant van de straat en gluurden, gluurden, zagen elkaar aan, en begrepen eerst niet goed. wat zij misten. Zij brachten de handen opnieuw hoven hun oude oogen en drongen met hun blikken heter naar de huizenrij. Zij meenden zich te vergissen, en begrepen het toen eindelijk: hij Joop waren de gordijnen weggenomen.

„Wat is dat.... wat is dat....’ hakkelde de ouwe vrouw zenuw-achtig. Zij drong (lichter tegen het glas, en liep toen naar het voorhuis om zeker van haar zaak te zijn.

..Ze hennen wèg! riep ze haar man toe. ..les.... za k sterreven.... ze hennen wèg.... god nog toe.... waar hennen ze gebléven....? gister waren ze d'r nog....”

215