De een zijn dood ....

haatte, keerde hij zich om, tevredener met eigen houding dan straks. Joop, spijtiger om het geld voor eten, dat-ie voorbij moest laten gaan, ging naar huis. Hij durfde Grietje van de twee rijksdaalders niets vertellen, in het gevoel dat hij, eenmaal vragend, toch heter zou gedaan hehhen, ze haar thuis te brengen. Maar o god.... zijn kop ook, zijn kóp.... je kón niet altijd doen zoo als je moest, dat was ’t verdómde werrek.... dat-ie zooiets niet kón aannemen, ’n Bedelfooitje, waar ie toch geen slager mee bleef. En ’t deed ’m zoo zeer, dat-ie ze nou niet in de zak had.... vijf gulden gekregen, dat was méér als honderd gulden handelsgeld.... Wie gaf ’t ’m terug? Wat bracht ’m zijn drift in? Honger, honger, anders niks.... en de pee over jezelf....

Moos’ knecht, verbitterd omdat men hem aan den dijk had gezet, wou tegen de nieuw-gecombineerden graag concurree-ren gaan, daar hij, ongetrouwd, voor volkomen ondergang hij verlies niet behoefde te vreezen.Mislukte hem de zaak,hij zou weer in dienst gaan, had dan nog evenveel als nu: goed eten en een uitgaansavond. Maar na de jarenlange knechtschap wou hij toch graag eens haasje zijn en eiken dag was-ie hij Joop gekomen, met zijn voorstel tot samenslachten. Eindelijk had Grietje haar man er toe overgehaald, en Joop, ofschoon hij er stellig op rekende dat 't niets helpen zou, wilde het toch nog eens wagen, om er slager hij te blijven. Met Simon’s crediet hij enkele bekende hoeren kochten zij weer, en zij waren blij, toen den eersten avond in den lichten winkel weer vleesch hing.

Weer werd er toen gevochten, plakten zij briefjes voor de ramen tegen de groote afslagbiljetten in van de overzij: liepen soms een eind de straat over de vrouwtjes na, om hun waar op te dringen en ze niet hij de vijanden te laten gaan. Joop was blij. zijn voddenhandel nu te kunnen ontwijken: een walg was hem dat geweest, dat werken in roest en lompen tusschen zijn gewend geraakten slagersarbeid door, en het afleveren van het ingekochte goed hij de Rosensteins, die hem bestalen en hij wie hij toch terugkomen moest, wou hij