De een zijn dood ....

den soms een innigheid van iiefkoozen toe te zingen; iets als een zoet heimwee nam hij dan in zich waar: het was of hun kleur, hun stem en gebaar hem opeens weer de echte levensschoonheid brengen zou, na de onbevredigende koudheid van zijn heeren-omvriending. Op feestdagen liep hij wel, als in een plotselinge bezinning, de deur uit, ging de arme Jodenhuizen langs en gaf, opdat zij hun maaltijd en hun huisje feestelijk zouden doen zijn. Grooten Verzoendag — in zijn witte kleeren stond hij dan den heelen dag op zijn gehuurde synagoge-plaats. den eenigen keer van het heele jaar, en had mee, bijna gebroken van vervoering, na uren twijfelend te hebben overwogen of hij wel gaan zou.

Joop tastte met geslagen nederigheid naar zijn pet, toen hij bij hem stond, en naast hem voortging den kant op van Van Lier’s huis. Eerst hakkelend, dan langzaam vaster sprekend, deed hij zijn vraag: of "t niet mogelijk was, voor eén maal honderd vijftig gulden te krijgen.... honderd dan maar, om weer aan *t slachten te kunnen komen? „’k Heb niks, meneer, u weet wel.... ik hen geen klager, maar d’r is geen kans op brood: beliep me tenminste an ’n paar centen om ’n koetje te koopen.... misschien komen we d’r weer es uit.... dan is d"r tenminste weer kans....”

Van Lier had hem met naar den grond starend hoofd aangehoord. Terwijl hij staan bleef, zag hij op.

..Wie zijn je borgen?”

Joop schrok. ,.M"n borgen meneer? ja.... dat is 't 'm juist.... U weet wel, van laatst.... toe hen ’k een beetje te kort gekomen....”

..Nou? èn?”

„Ze willen niet meer.”

„Voor den donder!" snauwde Van Lier, „ik kan je toch geen geld zonder borgen geven....!”

„Maar meneer Van Lier.... kan dat nou es niet voor die ééne maal zónder borgen? as ’k ze nou niet krijgen kan....”

„Dan moet je eenvoudig niet kómmen! Be’je gek? Ik dacht dat je d’r twee hadt.... dan kon je krijgen.... maar zóó.... op jouw naam.... hoe kóm je daar nou hij....”

211