De een zijn dood ....

op te rukken, voelde hij die machtig-looden neerzinking van verkleinenden deemoed.

„Ja, ja, het was waar.... wat gaf ’t, wat gaf "t of-ie al praats had tegen zoo’u oud wijf....? centen, cènten....! de kop op-houen....! god o god.... hij kón ’t niet, hij kón ’t niet meer.... overal vragen, bedelen om ’n paar cent voor 'n koetje of om 'n beetje handel.... en nóg niks.... nóg hongerlijen.... half genoeg eten en niet weten waar ze de andere dag van vreten moesten.... verdómd! moest dat dan zoo voortgaan....? ’n jonge kerel as hij.... geen vreten in huis te hebben....?

„Be-je bedonderd!” viel hij opeens weer uit, „ik zal je nog wel te vreten geven.... wees daar maar niet hang voor.... Joop is d’r nog....! maak je niks niet bezorregd.... waar ’t vandaan komt, komt ’t vandaan, maar honger zal d’r niet meer wezen, in mien huis voorloopig niet....! Zeg Griet....” „Nou?” snikte ze.

,,’k Zal nog even kijken of-ie cènten wil geven....”

„Wie?”

„Oome Sam. Misschien is-ie d’r nou. Za’k ’t nog es probee-ren, ja? as zij ’t maar niet verpest, dan praat ’k ze nog wel los.... wat anders?”

„Ja,” zei ze.

„Nou, goed dan.... dan za’k meteen die beenen eventjes wegbrengen.... Kóm nou.... be-’j gèk....? be-’j nou ’n kind....?” „Goed,” snikte ze bedarend.

In het voorbijgaan kwam hij bij haar: hij boog zijn bebaarde wang naar haar mond.

Met betraande oogen zoende zij, en hij gaf, kort, als onverschillig en uit gewoonte, zijn troostenden kus terug.

Met in een langwerpig blauw houten bakje de beenderen op z’n schouder, wou hij de deur uitgaan, toen op de stoep, met druk gebaar van armen en hoofd en bezweet van gejaagdheid, Hartog Spier hem tegen kwam hollen.

„Ga mee naar binnen, jongetje,” riep hij, ,,’k moet je even spreken, maar maak de deur toe!”

„Wat mankeert je?” vroeg Joop. die terug ging en hem binnen liet, „hè’j gevochten?”