De een zijn dood ....

donker gelaten; het gasarmpje hing er kil dood tusschen de plankjes, waar twee, drie stoffige potjes mosterd uiteengezet stonden, en op het plankje aan ijzeren haakjes, twee aangesneden hoeken kaas. Dwaas van de gasvlam hedanst, zwierven voor hol-wijde plekken muurwit enkele einden van schraal-gelige vleeschbouten, hlauw-roodrige pootstukken, rauwig en knottig aan de ijzeren roeden, lappen vet. eindjes worst met op het bruingespikkelde darmhulsel grijze schim-melplekjes.

Grietje zat met het Volksblad op haar schoot tusschen hakblok en ijskastje achter de toonbank, waar de vleeschscha-lon, één staande en een hangend, beweegloos stonden van lange ongebruiktheid. Uit de kamer alleen klonk het wijs gepraat der heide grootere kinderen op, die in bed tot vrede waren gekomen en met lach-gilletjcs en mal uitgehaal van met opzet verminkte woorden, elkaar verhaaltjes deden. „Draai ’t gas wat op,’" zei hij, „je maakt toch zoo je oogen kapot?

„Och ja.... ’k zal 't doen,"’ zei ze gemelijk.

Met pijnlijk gezicht rekte zij zich naar het licht en draaide de kraan wijd open, tot de vlam egaler verstilde en zacht sidderend, den winkel klaarder verlichtte en ontspookte. Joop gaapte, wijduit de armen omhoog gerekt, z’n pet op het voorhoofd neergeschoven.

Na een speelselien ruk aan de hel van het hekje, waarbij zij gebogen den leegen winkel rondgluipte, kwam vrouw Davids binnen. Met den lach van haar groetknik om de twee bruinige rottige tanden draaide zij den drempel over. „Goeienavend.”

„Goeienavend,” zei Joop binnensmonds en dadelijk zachter tot Grietje: „Je houdt je mond hoor, je vertelt niks.” Zij wenkte begrepen te hebben. Vrouw Davids begon dan met een houten stoel naar de toonbank te schuiven en zich neer te zetten.

„Foei, wat hen ’k moe,” blies ze, en met bespuugde handen streek ze het bruingrijzende haar naar de ooren, langs den onderkant heen van den ouwen fluweelen begitten hoed.