De een zijn dood ....

Hij wou niet eens alles vertellen, wat er wel geroddeld was.... had Vader soms nog wat an ’m te verdedigen? of Moeder? Hadden ze nog wat te pleiten voor dat jongetje? Moos moest nou maar gauw naar den drukker loopen, om nieuwe briefjes te laten maken: de prijzen weer verhoogd, wegens dat de broer ook moet leven!

Zoo’n roddelaar! leek wel ’n oud wijf om bij de boeren te gaan zitten kwaken.... omdat-ie nou wel zag dat zij ’m konden hébben.... anders niks.... treiterei.... uit kif....

Jette maakte zich driftig en noemde ’t vuil. Dat jongetje had al wat uitgehaald, nou nou! Tot Fietje ging ze ’t alles breedvoerig uiteenzetten, heftig aanklagend, blij met de opwinding.

Vader en Moeder zagen elkaar aan. Zij zag hem zwijgen, daar hij wist dat toegeven ze nog meer zou aanzetten, en om den vrede te bewaren sprak hij niet tegen.

,,’k Zal je wat vertellen,” zei hij, toen Sam weer opnieuw spottend op zijn antwoord aandrong, „’t is allemaal waar, hij had 't niet mogen doen — als hij ’t tenminste zellef gedaan heeft — maar óch.... — jullie hebben ook wel es ’n kleinigheidje gezegd en gedaan.... is 't waar of niet?.... Maar dat neemt niet wég, dat ’t gemeen zou wezen, om ’n ouwe moeder hij vreemde gojjem te beroddelen; hij zoo'n smerige boerinne,” overdreef hij met opzet om hen tevreden te stellen, „da's waar, da’s waar, dat zou geen menier van doen wezen....”

Sam nam spottend zijn pet af, om te danken voor die rechtvaardiging.

„Och,” zei hij, „u moet ’t maar zellef weten, ’t is mijn onverschillig.”

Vader en Moeder, in den namiddag alleen, bespraken het met elkaar. Hij begon met zijn hoofd te schudden: „god-god, wat zouen ze in de serijfe (brand) zitten.... wat zouen ze kopzorg en armoede hebben daar an de overkant in dat winkeltje. Hij had ’t wel geweten, ja.... hij kon ’t wel denken. Honger jongens, wordt het....”

„Ja, ’t was waar,” zei zij, „maar hij had ’t ook niet anders