De een zijn dood ....

duwde tegen vrouw Zadok’s arm in opzettelijk doordrijvende vriendelijkheid, „je hoeft je toch voor geen mensch te genee-ren? je hoeft toch voor geen eén hang te wezen....”

„Da’s oök waar.... Nou we zullen zien.... kom, ik moet naar huis.... ze zullen zeggen waar he’j gebleven.... ik krijg daar m’n porsie....”

„Nou nou,” knikte Jette lachend, „och, och, dat zal wel zoo erreg niet afloopen.... dan hetaalt-ie je geen kostgeld van de week hè?”

„Nou.... ze bennen zoo lekker niet de mannen.... Wi’k je nou effen hellepen soms met de tafel verzetten? met de gojje samen effen hellepen? niet noodig te geneeren hoor.”

„Och nee,dank je....’nzorreg....zij doet het wél,” lachte Jette. „Nou.... net zoo a’j wilt....” zei ze, terwijl ze zich naar de deur keerde, ..misschien kom ’k morgen even om de deur kijken; as ze ’t dan maar druk hebben in de winkel!” „Waarom?”

„Nou.... anders vin'k dat zoo naar, as ze zoo allemaal in de kamer bennen....."

„Wat kan jou dat schelen,” zei Jette en dacht: zoo waar zu’j de koue koors krijgen, a’j bleu bent.... „Nou, je komt maar hoor; wi’j nou met geweld niks gebruiken? nou niet kinderachtig wezen.... ’k hoef 't maar even van achter te halen hoor, ja of nee, "l is in huis....”

„Nèe, nèe, nèe!” lachte vrouw Zadoks, den winkel in waggelend. „Dat kom ’k morgen dan wel halen,” zei ze onder ’t heengaan.

„Goè-oèd!” riep Jette haar na.

„Ajuu!”

„Daag,” zong Jette weer.

Zij sloot de deur en ging terug naar binnen om de tafel te dekken, "n Stuk pest was ’t, die Zadoksche.... dacht ze. Maar opeens verkneukelde ze zich van plezier, in het hervoelen van haar nijd tegen Sam en Fietje.... Goddelijk, goddelijk, allemaal wisten ze ’t, dat ze gesjadjend waren.... allemaal.... allemaal, toch, toch.... lekker, fijn, fijn.... Het jonge paar, de jongelui, met hun praats....!

181