De een zijn dood ....

loofd te zullen worden, zei ze lichtbevend:

„Gesjadjend, gesjadjend? wie.... je bedoelt.... je bedoelt Sam en Fietje?.... nee hoor, hoe kom je daar nou weer bij.... god neé....” hijgde ze van inspanning. Vrouw Zadoks trok zwijgend baar oogen op met een gebaar dat zei: „daar begrijp ’k niks meer van....”

„En ik heb je nog strakjes verteld,” ging Jette angstig-hoog voort, terwijl zij merkte dat vrouw Zadoks zeker van haar zaak moest zijn, „en ik heb je nog strakjes verteld, dat ze mekaar op de gassene hebben leeren kennen! hoe kom je daar nou zoo ineens weer bij...”

Vrouw Zadoks beet een glimlach dood op haar lippen. God, god, wat had ze die Jette daar nou in klein.... wat zat die halleve gare daar benauwd van.... godallemachtig, wat was-ie fijn, wat ’n mies ponem.... kijk ze daar es zitten.... had ze wat in ’r broekje gedaan? zou ze ’r nou es niet zoó’n poosje kunnen laten zitten en dan de heele kille d’r bij roepen om dat poonem te zien? was de moeite waard!.... och god, wat ’n benauwd smoelwerk.... wacht, even de pest injagen....

Kalm treiterend bleef ze boofdnikjcs en schouderschokjes geven, die moesten zeggen dat zij er toch niks en niks aan doen kon.

„Ja, ze hebben ’t mijn verteld.... god.... ik heb werkelijk gedacht, dat ’t waar was,” martelde ze zacht Jette toe, „vanzel-lef, ik kan toch niet denken dat de menschen maar zoo raak de boel uit de duim zuigen!"

„Die duimen moeten afgehakt worden, waar dat wordt uitgezogen,” verwenschte Jette, „bah! récht, ik kan wel zien, dat rn’n broer "n paar centen met z’n vrouw ineékrijgt.... toch, tóch, toch!.... al barsten ze nou zoo allemaal.... ja, "k zeg God bewaart niet van jou.... versta me goed.... maar is ’t vuil of is 't niet vuil?”

„Vanzellef,” bleef vrouw Zadoks kaltn antwoorden, nu stellig overtuigd dat ’t waar was, en ze kruiste de armen nog eens frisch over de horst, „as ’t niet waar is.... is ’t vuil om zoo iets rond te strooien; maar voor mijn.... och god, ik zie