De een zijn dood ....

„Jaa,” zong Meijer, en hij ontspande zich uit de kalme stroefheid van den heelen middag, ,,’k had even ’n gijntje gemaakt met Marie van Moös ginder, ja.... da’s waar hoor.... toe heb ze gezegd ik wil ’r in ’t graf hebben.... omdat ’k an die sjikse zoo even langs de wange heb gestreken.”

Jette bracht haar hand van verbazing aan de wang, terwijl zij in hoofdschuddend zwijgen voor zich uitstaarde; en nu eenmaal bezig, ging Meijer voort: „Veet je nou, waar dat om was? ’n hallef uur te voren,” lei-ie uit, en met z’n wijsvinger bedrukte hij Jette’s grauwe lijfje, „was hij d’r geweest, je wéten wel, Lander, die bochel, om de centen van dat kalf, en toe was ze alleenig in huis; nou.... nou hoef je niks meer te vragen hè? die verrekte bult heb zekers opgespeeld.”

Miene, scherp luisterend, en die woord voor woord, ook de Joodsche, door jarenlange omgang met de Joden verstond, deed of ze niet hoorde en wierp haar boender met ’n allah! naar een hond, die binnen wou sluipen. Meijer, terwijl het beest wegvluchtte, schopte den boender terug, ging heen, en liet Jette in nadenken staan; ze beknabbelde den nagel van haar wijsvinger en vergat vrouw Bart naar de handen te kijken.

Sinds Moeder vanmorgen uit bed was gestapt, was ze weer aan ’t klagen, ’t was vandaag niet met ’r vol te houden. In werkelijkheid gold dit alleen voor Vader. Voor Jette was het een durend genot: door Moeders verergerende prikkelbaarheid en door de vijandschap van broer en neef werd de dagenleegheid van het ontoereikende leven met hitsende prikkelingen voor haar aangevuld. Alleen Vader was er lang-zaam-aan stiller van geworden. Hij zat heele dagen thuis, uren zwijgend, las een enkel oud boek, bijbelfragmenten in ’t Hollandsch, voor dezelfde bewondering steeds zijn zelfde ongeoefende kracht verbruikend. Of wel hij zat stil te treuren, in de herinnering aan jaren van ruimer, frisscher, onafhankelijker leven. Maar dan kwam zij, om te praten, en zocht eindeloos gekibbel, met neusklank zanikend over zijnzwijgen aldoor, als-ie spreken ging uitvallend tegen al wat-ie zei. Hij werd daar dan bedroefd van, overblikkend in een langssche-

14