De een zijn dood ....

Achter de familie, die inet Naatje en Moos, na de inspanning van de receptie, de Amsterdainsche Tante en Oom het stadje zou laten zien, deed Jette het hekje dicht en zag hen na in de van regen opgefrischte zomerstraat. Dan wichelde ze, door den opgeruimden winkel heen, loom de kamer in, waar ze zich, met een in angstige wanhoop losgescheurden vloek, bonzend neerwierp in een stoel. Met den tip van haar schort veegde ze nu de tranen weg, die uit een klit, die de keel scheen te verengen, eindelijk naar de oogen bleken opgesprongen.

Zij schurkte zich vol wrevel tegen den stoel; onrustig, moedeloos, probeerde ze met de handen langs haar voorhoofd de benauwenis weg te wrijven. Daar zat een haat, een afgunst tegen elk ontmoet geluk; het vrat en knaagde daar in haar horst; er woelde en sneed een martelende, schrijnende, rond-spngende, steeds gloeiender aangehitste levensverwensching, een dreigende verdoemenis in lijf en in hoofd. 0, ja, de tafel daar voor haar, de glaasjes en kopjes en schoteltjes, ze stonden haar heet te sarren, tot als een onhoudbare stooming het vechtend verzet gistte in haar keel. Dat alles bleef voor haar.... de glazen en kopjes schoon te maken, die zij hadden vuilgemaakt.... Zij gingen de straat op, en lieten haar thuis om den boel te verzorgen. Ja, ze konden wel buiten haar.... ze hadden ’r liever niet mee, de mannen konden dan meer vuiligheden zeggen en de jongelui.... de jonge lui.... die konden meer vrijen.... Ja.... de ouwere zuster werd al langzaam vervelend, nou ze hij de veertig begon te komen.... niks voor jongelui.... Bah! Ze waren toch maar gesjadjend.... ze hadden mekaar toch nèt heelemaal één keer gezien.... al likten ze nou nóg zoo hard.... gotweet hoeveel jonges die al gehad had.... bah! o zakte "t huis maar in mekaar!.... Ze lieten haar toch maar verrekken?

Trampelend, haar voorhoofd hewrijvend van opgesloten woede, zat ze nu te snikken onder die uitzichtloosheid van een reeds onverbiddelijk ingezet muf en verworpen oude-ineisjesbestaan; met wijde oogen blikte zij wild de kamerdingen langs. Toen, om in een benauwde geladenheid iets te