De een zijn dood ....

kind voor zijn graag wijd-omarmende, graag zich verdee-lende vriendschap. Hij maakte zich blij met de nieuwe, jonge vrouwenstem in zijn huis, en al gauw, de eerste dagen al, zat hij met haar te babbelen, en boog zich met steeds onbetee-kenender gekeuvel, met haar verliefdheid dollend, gewillig neer naar haar geestelooze gepraat. Telkens gleed zijn meerderheid op haar bedriegelijke oppervlakkigheid af, zocht hij als duizendmalen al, vergeefs aanraking met zijn diepere levensvreugde. Hij merkte het niet, hoe hij overal rondom de teleurstelling vond; maar ze stilde nu toch langzaam zijn sober zingende gelukwilligheid, die eindelijk terugdook als een kind, dat, bang voor snauwen, bij kleinzeerige ouden niet spelen durft. Als de huisgenooten op Sam’s huwelijk pochten, hield hij zich stil, in het dadelijk hervoelen van de onmacht, waarmee hij zich tegen de vennootschap verzet had, hoewel toch altijd bewust, dat er geen andere uitweg was. Ieder wist al dat Fietje geld meebracht, de twaalfduizend gulden groeiden tot vijftigduizend aan, bij hen die het als een sprookjesachtigheid in de binnenkamers bepraatten. De kleine slagertjes werden opnieuw bang voor de tot nog toe weinig nijdige zaak, waarvan zij nu vreesden dat ze hen den nekslag zou gaan geven. Zij wenschten wel, dat de bruid in Amsterdam gebleven was; hiér deed ze met haar geld maar kwaad. Ze kwam hun beetje handel en klanten maar wegkoopen met haar bruidschat, en in een plotselinge wending van hun genegenheid, verheerlijkten zij de armoede, en wenschten, dat ze dan ook maar liever een arme meid geweest mocht zijn. Maar Moos en Naatje, Sam en Meijer waren blij met de kans op de goeie broodwinning nu. Zij droegen Fietje op de handen, als was het volkomen geluk plotseling met haar meegekomen in hun zakenwrakke huizen, en de ouwe Beem had de grap al op de lippen gehad, dat zij haar behandelden met de voorzichtigheid jegens een bankbiljet. Zij kochten groote cadeau’s en brachten veel bloemen voor de verlovingsreceptie, die ook bij den ouwe thuis met den luister waartoe zij in staat waren, gevierd werd.

* * *

169