De een zijn dood ....

derd tegen elkaar, feliciteerde en gaf bloemen, die een uur van te voren al besteld waren. Moos zei onophoudelijk openlijke en dubbelzinnige zinnenhitsende grapjes, blij als met een loterijtje, en Fietje en Sam, schuchter, met een inspanning om de vreemdheid jegens elkaar meester te worden, gaven in het bijzijn der anderen de eerste bange en afglijdende kussen.

’sAvonds al, toen zij gearmd uitgingen, nu Tante en Oom hun toestemming toch gaven, kochten zij verlovingsringen. En den Vrijdag daarna bracht Sam zijn bruid mee naar zijn huis, waar ’s Zaterdags veel menschen ter receptie kwamen.

Met kussen allebei, in den rillenden tegenzin van een plotselinge ongegronde vertrouwelijkheid gegeven en ontvangen, doch met geheel ongelijke gevoelens, hadden de ouwelui Beem met de nieuwe aanstaande schoondochter kennis gemaakt.

De ouwe vrouw had met scherp onderzoekenden blik naar de kleeren, de wangen, de oogen, gebaren en houdingen van het meisje gespied, en al gauw werd dat een heimelijk afkeuren van hetgeen haar wereldsch toescheen, en een tegenzin in haar jeugd, ’t Zou een praatsmaakster meèr geven in haar huis, dacht zij, een spotster meèr.... wacht maar, onderdrukte zij in haar verbeelding wat er nog ongeschonden jeugdigs restte aan het reeds grootendeels verlepte en vertrapte leven van de nieuwgekomene: wacht maar: al die jonkheid, as ze maar es eerst kinderen had, en as ze maar es wat inée had gemaakt, dan zou dat wel over wezen; dan was dat drukke leven wel uit, al die narresche sprongen, al die lich-tigheid; och, ze mocht 't toch niet zién, ’t was maar treiteren, ’t was maar om de ouwe menschen de oogen uit te steken; ’t was maar grootschegeit op de jonge jaren, anders niks, maar wacht maar!

De ouwe Beem alleen, nu het eenmaal zoover was, al voelde hij, dat zij den andere, hem lièvere, kwam helpen nekken, schikte toch een plekje in zijn genegenheid in, en zag haar met zijn kleine oude verwachtings-gretigheid als een nieuw