De een zijn dood ....

„Daar kom je zekers nooit hè?” vroeg hij.

„Bè-je mal,” zong ze, „daar komt geen fatsoenlik meisje.”

In den wintertuin waren ze aan een tafeltje gaan zitten en dronken wat. Zij meden elkaar's oogen, en hij deed of hij het groote koffiehuis rondzag, onmachtig de veelheid der dingen, die hem verwarde, in zich op te nemen. Na een poos zwijgend te hehhen gezeten, en nu zij heide het beklemmende naderen van het gezochte en verwenschte oogenblik voelden, had hij, toch nog bleek en licht-blozend, zijn lang overdachte woorden gesproken. Of-ie alléén weer terug moest gaan morgen....? of dat ze meeging.... hè?.... hoe.... hoe dacht ze er eigenlijk over....?

Zij had toch nog een kleur van schaamte voelen branden over haar zenuwachtige bleekheid, maar daar zij voelde, nu maar zoo gauw mogelijk af te moeten maken, had ze geantwoord, dat ze wel 's mee wou gaan... Nou, ze zou 't maar zeggen.... affijn.... hij wou ’t immers weten.... ze dacht er wel aardig goed over....

En om zichzelf het dorre nog wat te vermooien:

„We moeten mekaar vanzelf dan nog ’n beetje leeren kennen....”

„Netuurlijk,” zei hij, dankbaar voor die woorden, en omdat hij zijn plicht van haar behoorlijk te vragen nu gedaan had, „nou maar, maar dat kan nog heel goéd, hoor.”

Hierop ging het meisje wat rond zitten kijken, en zichzelf te troosten met de hondsche werkelijkheid die de eenige haar bekende wereld was. Het makel-huwelijk, ja, was niet fijn. Maar was het verschil zoo groot tusschen het hare en bijna alle huwelijken die zij kende? wie trouwde dan uit liefde? Geen meisje dat tot haar kennissen behoorde en geen vrouw in de wereld die zij meetelde, trouwde een man zonder het inkomen dat haar aanstond.

Op de intieme verloving hadden ze toen elk een glas wijn gedronken en waren, ongearmd, daar zij, nog niet officieel verloofd, geen arm nog wou geven, naar huis gegaan. Bij Oom en Tante waar Moos hen wachtte, hadden ze toen verteld dat ze zich wilden engageeren. Men deed knap-verwon-

167