De een zijn dood ....

„Joop.... Joop! — bè-je daar....?"

„Ja, wat is er?" riep hij.

„O, Joopieu, haal gauw de juffrouw!” riep ze bang: „’t Kind is er al! Toe dan! O Joop!"....

Een huivering sidderde koud door zijn lichaam. Hij riep iets verward, een enkel om hulp vragend: ogod! Dan, toen hij haar opeens zich voorstelde in doodsgevaar en zonder hulp, wou hij naar binnen rennen. Maar daarop hoorde hij haar kermen weer, waarin de doodsangst schrijnde, en hij voelde heen te moeten hollen om zoo toch heter haar te helpen. Nog ééns liep-ie een paar passen terug, bang weer van haar weg te gaan — hij had haar nog niet eens gezien toch — maar dan stoof-ie, de deur achter zich open gelaten, de straat op en holde in opzwiependen angst, naar het huis van de vroedvrouw. Na een paar minuten had hij haar naast zich op straat, en bij den arm trok hij haar voort naar zijn woning.

Een uur later was het gevaar geweken en had hij een dochtertje hij zijn twee zoons. Toen liep hij stil op haar bed toe, waar ze bleek, van pijn uitgeput en stil, maar rustig en met het leven tevreden, neerlag, het kindje in witte windselen naast haar.

Opeens voelde hij een kropping van rijkdom, een onzegbare vreugde haar te bezitten, en ingehouden-wild hoog hij zich over haar en kuste, kuste haar donkere hoofd, met van geluk nauw teruggedrongen tranen.

„Zoo, kind. be’j weer klaar...." zei hij vol, „wat ben'k blij.... Griet.... ogod wat ben’k blij hoor....”

Vreugdig als in geen langen tijd ging hij de straat op om iemand hij haar te verzorgen en wat inkoopen te doen. Jongens. jongens, d'r was toch weer geld....! wat kon ’t hém schelen, waar ’t vandaan kwam? d’r was weer.... d’r was toch weer...., met wat-ie nog in zijn zak had samen voor meer als ’n hééle week!....

163