De een zijn dood ....

rochelen in bed en een geluidloos zuchten, als het schuren van omwonden scharnieren. Dan kwamen de vrouwen telkens dichterbij; maar Joede of Lion weerden haar nadering af. „Laat Vader maar gaan,” snauwden ze beslissend, „laat ’m nou stille gaan, blijf daar nou maar beverss.... hoor. ’ Joop zag hen telkens aan, als hij het weghouden der vrouwen zag; hij dacht aan geen opzet, verwonderde zich niet hevig, daar men van hun altijd buitennissige dingen gewend was. Hij bleef maar stil zitten op zijn stoel voor het bed, hij het kleine-hooge nachttafeltje, waarop een kop bouillon en een paar drankjes stonden en een stoffig schoteltje met vier harde eieren, die Clarc den zieke meende te moeten geven, toen de dokter van iets versterkends sprak.

Tegen middernacht gingen de ouwe vrouw en Clare naar bed; Hanne, hardnekkig tegen het weren der broers, voelde daar een vijandschap in; zij merkte wel, dat het haar verkeerd zou gaan. als de vader te sterven kwam. Onophoudelijk schoof zij vooruit, dichter naar de bedstee, zwijgend, maar met het sluwe besluit haar vader toe te spreken. Nu en dan bleef zij weer zitten, en loerde met haar gelig-leelijken strakgekapten kop naar Joede of Lion op, die met de handen op hun knieën zaten of even fluisterend smoezelden hij Joop. Lion met zijn pet op, Joede altijd onder zijn groenigen hoed. Maar de jongens wilden naar bed: ze waren van smor-gens vroeg in de weer geweest.

„Wat denk je,” vroeg Joede, „zonen we naar bed kunnen gaan? wat zou je denkenn; zonen we maar gaan slaapenn?” „Gaan jullie maar slapen,” ried Joop. die hen graag kwijt wilde, „waarvoor bin ik anders hier: je hebt niks geen last hoor; ik bin hier. en as d’er wat bezonders is, dan za'k je wel roepen.”

„Nou, dan ga we maar,” zei de getrouwde Lion, „ik blijf toch maar hier slapenn. Joop hoor es, daar staat een drankje en bouillonn; maar ik geloof, dat daar toch niet veel meer mee te doen iss.... want hij wil niks meer hebbenn, hij wou de heele dag niks slikkenn, is ’t wel Joede?”

„Nee, ’ hoofdschudde Joede, „d'r is niet veel meer an te