De een zijn dood ....

afgezet met ’r kinderwagen,.... ja, die had ze op ’r verjaardag van ’r man gekregen....”

„Jette geeft maar uit,” ontweek Moeder gauw, nu weer met een vertrouwelijken ldik naar Vader in den gezaïnenlijken afkeer van die frotte gaiwe (trots) op die dochter als, „nou ga nou maar”, maakte ze af „en maak voort, Miene.”

Miene, in den smadelijken nederlaag van haar hunkerenden opzet, hewreef haar weeke neus met de boezelaarpunt en reikte de zeepig verrimpelde hand om de centen aan te nemen, die Moeder tusschen vingerhoed en knoopen wegkrab-helde uit de zakgleuf.

„Hier, denk erom, om hallefzeven is ’t sjabbes.”

Vrouw Bart, terugloopend, pochte lachend, dat ze dan wel bal zou kunnen honen in den winkel en ging heen. Zij was de werkvrouw van de slagers, daar, haar man, los knecht hij allen tegelijk, hielp bij het slachten, en dreef de beesten. Voor de vrouwen was zij het meest intieme binnenkamer-krantje: voor een ouwe japon, een paar schoenen, een hord sjabbessoep of drie stukken koek voor mee naar huis, kletste ze alle families aaneen, waar ze op Zaterdagmiddag het vuur bij aanlei, konkelend van drie tegelijk en altijd behendig eigen inmenging ontwijkend, zoodat ze bij de benadeelde weer de dubbele dankbaarheid van lekkers en moois genieten kon, door diè weer de vinnigheidjes van het overgebrachte, en stevig aangescherpt, voor te zetten. Zoo had ze al twintig jaar de Jodenvrouwtjes warm gehouden, op haar levenshoogtepunt als de ruzie haar de intiemste geheimen blootlei, maar als er vrede was, rustig wachtend tot d’een weer d’ander met meubel of kleedij de oogen wou uitsteken, en ze op een afstand langzaam weer slaags raakten. Dan schoot ze weer rond, iederen dag in een ander huis, iederen dag hij een ander roddelend Jodenvrouwtje, en handig beroerde ze ieders teerste plekje, zelf in de keuken of bij de tobbe op de binnenplaatsjes haar stille schrijnende gloriën vierend, wanneer het gif, luidruchtig vaak, uitwerkte in de kamers.

Meijer had de weinige vleeschbouten uit den winkel wegge-