De een zijn dood ....

’n plezier en maak die plant niet kapot, en scheur me zoo niet af....”

Zuchtend trok hij z’n hand terug, en keek door den winkel weer naar huilen, waar nu en dan karrengeraas de ramen dêe klapperdreunen. Eén-twéé-driemaal klopte vrouw Bart, de werkvrouw; klompen tikkelden neer in de gang, op kou-sevoeten kwam ze meteen hinnen geloopen. Haar vlekkig-rooie, poppige gezicht, egaal van verhoudingen, twee diepe trekken alleen om den hollenden neus, stond tot hijgens toe oinstrakt door de gebreide mutskap. De lippen tuitten wat vooruit, grauw loerden de oogen, vaag-rossig overwimperd. Boven de ooren was het bruine, grijzende haar met kracht naar achter getrokken, vettig van smeersel en het vaak wegstrijken met bespuugde handen. Ze had haar oudste zwarte jak al aan, met leeggeplukte knoopplekken en brandgaten, de mouwen opgestroopt over de oude bëaderde armen, de rok van achter opgesjord over de grauwe blauwgelaptewerk-slond.

„Centen voor zeepe,” zei ze binnenkamer-rustig, en met een lichte zucht.

„Kom maar hier, Miene,” deed Moeder nu gemarteld-be-daard, ,,moej’ nog meer hebben?”

„Soda en ’n nije hoender,” zuchtte Miene, terwijl zij rondkeek en de versch-gezakte stilte voelde.

„Is die nou al op?” vroeg Moeder weer luider, verwonderd hoven haar knijpbril uitloenzend, ,,'k geloof dat je d’r tegenwoordig wel drie in de week aankunt, niet? Och, laat mien maar gaan!” weerde ze naar Vader af, die haar wenkte zich niet belachelijk te maken, ,,’t groeit me toch niet op de rug: waar is die ouwe dan, Miene?”

„Heb juffer Jette weggegooid,” zei vrouw Bart matig plezierend in de dadelijk merkbare oneenigheid, en met een zijsprong naar het gelukkig geval van haar goedgetrouwde dochter waar ze graag en veel over sprak, „maar ’k ga toch niet weer hij die kerel koopen, ’ij heb slecht spul.... an mien dochter, je weten wel, an mièn Suze, die met de sjef van Harmsen is getrouwd, nou die heb-ie ook zoo krimmeneel