De een zijn dood ....

dien wij nijd-grominend van haat, wit en bevend begeerden? „0 dank, dank” roepen zij: „wij hebben den dag gelééfd—! onze oogen hebben bet ongeluk der trotschen van geluk tintelend geaaid! onze lichamen schurkten wij tegen de dood-kranipende lijven! onze ooren hebben bun reuteling als goddelijke geluidingen genoten....!”

O, maakt U dan op, begin Uw wijd geschrei des nachts, als het tijd is van weenen; klaagt met breedzinkende en Oprijdende golven van overgave den Eeuwige Uw smart.

Heft Uw bevende banden toch tot Hem op, voor de zielen uw^rer kinderen, die overal in de straten der stad, ineenzon-ken van honger....

Eeuwige, zie dan toe, wie bet is, die gij zóó dompeldet in donkering van wee.... Moeten dan de moeders met eigen vrucht, in smart gedragen en bang verwacht met liefde-laclien denken, haar monden vullen? Moet dan profeet en priester, denker en bouwer, geslacht in Uw reinschoone Heiligdom?

Gij hebt, al wat mijn angst was, één dag mij doen omgrijnzen en verwurgen; als tot een feest, een Hoogtij, hebt Gij U, zoo zorgzaam, tot mijn ondergang bereid.

Zoo bleef mij niemand die inij lief was; mijn knapen en mijn blijde meisjes heeft mijn vijand lachend gedood.

Toen een paar hoofdstukken gezongen waren, leefde er plots een alles afleidende opschudding in de rustige Synagoge. Clare Rosenstein was bet gebouw binnen geloopen, en had gejaagd den Christenoppasser een boodschap gefluisterd. Die, schuw', was tusschen de doorloopen naar Joede Rosenstein gegaan. Joede, niet druk gebaar, hield den oppasser vast met zijn lang na-sissende zeurwoordjes, wou alles van hem weten. Maar de oppasser bracht alleen Clare's boodschap over, dat-ie komen moest: Vader was niet goed; als ’t mogelijk w'as, moest-ie Joop Beem. den waker, meebrengen. Joede liep naar Joop, dicht bij hem, in een rij naar achter, en zei hem mee te gaan. Maar Joop, daar-ie pas voor Donderdagavond had afgesproken, bad niet veel zin.

10