De een zijn dood ....

Om dit alles ween ik. ween ik mijn oogen weg: geen trooster daagt, die met zijn zacht geladen woorden mijn ingewand zou warmen: ik hen zoo eenzaam wijdom, nu mijn haters mijn kinderen namen....

De poorten van Zion staan als hreedruggende wachters niet meer grootmachtig op: als in den grond verzonken, zijn zij niet meer te vinden.... In zijn eindelijke wraak liet Hij de grendels rottig roesten, tot op elk leven in de stad, de vijand nu zich tierend wierp.

De koning en de vorsten gaan tusschen de heidenen zwaar-gehouden: de profeten leven niet meer hun vervoeringen van t Godsgezicht.

De oudsten van Zion zitten neer op den grond en zwijgen, stof op hun hoofd, en om hun lijf een grauwe zak: de jonge meisjes van Jeruzalem gaan, in gebroken gang als grijzen, met haar zoete hoofden omlaag de vreemde wegen langs. Ziet gij niet schuw ze gaan. de hlank-ranke. de donkerfijne Jodinnen? Tusschen het loeren der hruut-vreemde oogen gaan zij met gedoken hoofd en schouders. Broosjonge lichamen zijn rauw geschonden, als met giftigen wespenheet hloeicndzoete, donzige vruchten.

Hoor, van overrompclend-zware smart, zangerige kelen reutelen: haar wangen zijn nog wit van het haastige moorden dat èm haar was.

De vijanden die over de wegen gaan, klappen schel-juiehend in de handen: zij fluiten met wreeden grijns: met sarrend verwonderen schudden hun lachende hoofden.

Zij vragen: ..Is dit nu de stad, die heet een zoo heerlijke schoonheidsvolbouwing? waarvan men zegt, dat zij tusschen de menschelijke landen een volmaking van vreugdigheid is, als tusschen krottige zwervers-keeten een trots feestend blankwit paleis? ^ aar is toch. dat wij ze niet merken, die eenige heerlijkheid? Hoe vreemd, dat de stad zoo leeg is! als nog nooit een der onze zoo ziekelijk-armzalig?....”

De vijanden fratsen en fluiten en schateren hun luide verheuging:

Wij hebben haar ganscli verslonden! dit is immers de dag,