De een zijn dood ....

ven. En toen-ie Joecle eindelijk kwijt was geraakt, met weinig antwoord meer op diens belofte, ’s nachts voor koffie en brood te zullen zorgen, liep hij snel naar binnen, om Grietje blij te maken met dat uitzicht op geld.

Zij was eerst uitgelaten; zij hoopte dat de ouwe Izak nog een paar weken zoo liggen zou; ’t derde kind kou over veertien dagen, over een week en vroeger al komen.

„’t Is niks gedaan anders, Joop.... in de zomer," lachte ze. Zij schikte zich alweer in haar nood, hoe nauwtjes dan ook. „De winter is d’r heter voor.... of.... heelemaale niet," zei ze zachter, terwijl ze zoo vragend schuin naar hem opzag.

„Ja, toè maar," bromde hij, „’t is goed, ’k hen blij dat ’r wat te verdienen is....”

Hij sprak er maar over heen: hij wou geen nieuwerwetsche kunsten, hij vertrapte 't....

„’k Zal d’r vanavond naar toè gaan.... nou moe’j alleenig in huis blijven meisje.... durf je wel?”

„Best,” zei ze brutaal, maar zij hield een huivering in voor de komende nachten, waarin zij met de twee kleintjes alleen in die situatie van hoogste zwangerschap vrijwel weerloos zou zijn.

„As we nog met hierover goed waren,” zei ze met groote denk-oogen, „dan zou Jette hij me kunnen komen....”

Hij zag wel, dat ze hang was.

„Nou," zei-ie, „we zullen wel ’s zien.... dat is nou eenmaal zoo.... ’t is voorloopig maar om de andere nacht....”

Zij zag hem niet aan. Zij slikte haar angst door. En ging maar bezig zijn met de kinderen.

139