De een zijn dood ....

,,Oöch inien stumpertjes,

Oöch mien stumpertjes,

Haartog wint dat spulletje weèr!....

Oöch mien stumpertjes....

Oöcli mien stumpertjes....”

Van de anderen smakten vechtend de kaarten tegen. Har-togs vuisten grepen naar zijn hoofd: hij gluurde angstig naar de handen, waaruit de moordende papiertjes neer zouden komen.

„Verdomme!” riep-ie, „vuile Joacques, dat heb jij mien gelapt!.... doar kunde zich achter verschuille, det heli jij mien gelapt, had je maar voor drieduzend jaar geleefd, dan ha’j mee gegaan met de tempel! Och, och, wat ’n slag, wat 'n slag!.... Wee, wee! hoe zijn de helden gevallen in de strijd.... Regiene, geef thee, Regiene geef in gods heerlijke name thee,.... de vijanden schateren om zijn val....!”

Om de tafel zaten de partners te proesten; zij betrommelden hun knieën van leedvermaak om Hartogs verlies.

,,’k Heb 'n neköme (wraak-voldoening) an je,” zong Polakje hoog, „o god wat heb ’k ‘n neköme an je, jij met je praats, dat heb ik je gelapt jongetje.”

Maar Jacques de Vries was wangunstig; niemand anders als hij had ’t gedaan, met z"n troef uithalen! „anders had-ie ’r vast gekomme, wat Hartog?"

„Jullie bent allebeide poepers!" lolde Hartog verdrietig, „wee, wee. hoe zijn de helden gevallen in de strijd!"

..Mijn liefde voor u," toeterde Polakje, „was erger dan mijn liefde voor Marre.”

„Stikt! ‘ bulderde Hartog, woedend, nu-ie den naam van de meid hoorde noemen. ..hou je kop dicht, of za k sterven ik gooi je de deur uit, versta je?”

De drie anderen waren stil; Regiene was achter om thee te halen.

Polakje hoog naar Hartog, meer om te vergoelijken dan uit vrees voor zijn woede, die door elk als van een niet geheel toerekenbare, genegeerd werd.

133