De een zijn dood ....

De ouwe Moeder, graag tussehen menschen en levendigheid, was, zonder lust alleen in de verstilde binnenkamer te blijven, bij het raam gaan zitten voor haar kleine tafeltje, waar ze met haar ouwe blankige rimpelhanden rondgleed langs de melkige bovenkanten der dominosteenen: zij paste het spel in haar eentje aan, tot straks Regiene weer lummelen moest en bij haar aan zou komen zitten. Zij glimlachte tegen den onwil der vierkantjes, zoekend en keerend om een heir-weg van aaneensluitende oogsteentjes over de tafel aan te leggen. Nu en dan mompelde zij zachte verwenschinkjes, altijd nog roodig frisch binnen de witte geplooide mutskap met neerhangende gouden en roodsteenen oorbellen.

Van de tafel lawaaide gelach holluidend door het hooge voorhuis. Hartog had een gevaarlijke misère met bevend nerveus gezicht zitten uitspelen, en nu hij ze gewonnen had, zat hij paard-rijdend op zijn stoel een rauwen straatzang te schreeuwen, die hij met stompen van zijn boezeroen-armen op de tafel begeleidde.

Grinnekend van heroïsch wingeluk stond zijn roodbezweete, behaarde kop op zijn vuile werkkleerenlijf; zijn broek, glimmend van vet- en bloedsmeer, los van zijn over de schouders hangende bretels, stond van hoven open en liet een reep van zijn blauwe onderbroek bloot, met een grooten geelsteenen knoop.

„Hou toch op, nar!” schreeuwde Regiene, met oogen als hij, die diep-weg onder het hooge voorhoofd gloeiden van spelvreugde en orde-drift tegelijk, „je bent stapel kerel!” wees ze, en klapte met haar dikke hand tegen het voorhoofd; maar zij lachte met de anderen mee, toen hij voorthoste op zijn stoel en met zijn elleboog op de leege tafelplek trommelde, waar al zijn slagen waren weggespeeld.

„Da’s nog wel in de nege doage!” lachte Jacques de Vries tegenover hem, „kijk die beroerling zich ies de sappel moa-ke! die gooit nog wel met de Toure om zich heen as ’n groote geleerde, maar hij regeert as ’n pias. Kiek ies, kiek ies! "k zal starreve as-ie niet meer as half stapel is.... schwans, hou op!”