De een zijn dood ....

Da"s allemaal geld dat we sparen kunnen; dat zijn toch ook zes achterwielen alle weken!’’

„Wie ineen je,” vroeg Vader.

..De knecht, Sinion,” zei Moos.

„0, wou je die weg doen?’’

„Natuurlijk. Ssst,” maande Moos naar Sain, en toen die hem sterkte met een gehaar van natuurlijke goedkeuring. „Vraag of ’t maar genoeg is,” zong hij hoog fluisterend, „as alledrie voorloopig geregeld werk hebhen!”

„Nou, ja, och van zelf, a’j ’m bepaald niet meer gebruiken kunt,” voelde Ouwe Beem te moeten toegeven.

..Dat zou wel mesjoggaas zijn,” zei Naatje, terwijl ze kruimels van haar schoot klopte, en met een lachje naar Sams kant weer, zag ze tante Saar aan om ook haar goedkeuring te hooren.

„Och, ja,” zei Moeder, „as-ie niet meer noodig is, gekheid, me kan niet iemand voor niks de kost geven, da’s nog al duidelijk.”

„Een arme jonge,” mompelde Ouwe Beem, „nog eentje." Hij zuchtte en keek bitter vóór zich.

„Ik denk er nog niet half an!” besloot Moos, „ja, ze zijn nog al zoo lekker de knechten, om lief voor ze te wezen. En dan, ja. wat 'n malligheid, Oome les die is een heste goeie man, die wil de halve wereld onderhouen, maar ja, me kan daar ’t geld weggooien! Al was-ie de heste knecht van de wereld, ik moet je vertellen, dan kan-ie mijn zeggen hoe laat of ’t is. Ze denken óok verrek maar, as ze erregens anders een kwartje meer kunnen krijgen.”

..Nou,” zei Naatje, „as jullie drieë voor eerst werk hebbe, werachtig dan magge jullie tevreje weze: ’t zou aardig móói zijn, mar! "n zaak met drie man....”

,,’k Belóóf jullie,” spiegelde Moos voor, nu langzaam-aan een beetje verrukt, „wij zullen ’t klaar spelen. Maar nou ies wat anders,” deed hij overgelukkig-besloten en feestelijk: ..Na, is ’r nog wat te drinken, ja of nee.”

„Netuurlijk,” riep Naatje, „ze kenne ’n glas cognac krijge as ze luste, en tante Saar ’n zoet slokkie.”

126