De een zijn dood ....

kopje speelde: „zeggeris jonges, motte we wat beprate, of motte we niét beprate,” en naar Sam rechts deelde ze schalklachend een kneep uit.

„Ja,” hakte Moos door, en wierp zijn oom en zijn neef elk een sigaar toe, „we hebben niet lang noodig te praten jonges, we moeten maar met de deur in huis vallen: spijkers met koppen slaan, hoor.”

Trots streek hij nu met zijn dikke rooie hand zijn zwarten natten knevel op naar zijn frisch kleurende wangen en nam zijn sigaar uit zijn mond.

„Kijk nou's an,” redeneerde hij onder nerveuze kuchen van Moeder, Vader en Sam en hij het met wijde oogen glinsterend glimlachen van Naatje, „zonder d’r doekjes om te winden, ik geloof wel zie, as ik naar Amsterdam ga, dat ik dat zaakje met dat meisje en met die oom wel klaar zal spelen. Sam die zal ongetwijfeld wel idee hebben.” betoogde hij door de kamerstilte, „en as ze dan samen, verder kennis hebben gemaakt, dan geloof ik dat we daar verder niet zoo veel meer over te praten hebben. Is dat waar of niet?”

Vader zag Moos aan. En Moeder zweeg; zij zat met haar zakdoek haar wangenvel op te duwen, en Moos te volgen, loeu-zend langs den mageren neus; van aandachtsinspanning zwollen paarse aderen op haar smal-bleeke voorhoofd. Sam, verlegen, zenuwachtig, trok, onder de hard-rosse roestige ruigheid van zijn snor, met te veel en te hevige rukken zijn ver-sche sigaar aan en beloerde het brandende puntje, zonder op te kijken of eenigen uitweg tot antwoorden te weten. Hij besloot zich te houden alsof hij uit beleefdheid Moos liet uitspreken, daar hij toch de pijnlijke benardheid onderging van zich behandeld te voelen in den familiekring en onder het triomphantelijke glimlachen van Naatje, van wier gezindheid hij lang nog niet zeker was. Waar wou Moos toch naar toe, dacht hij, dat-ie er zoo op had gestaan, dat tenminste Vader mee moest komen? Onder het nadenken begon hij vrijer aan zijn sigaar te trekken en allengs wat ruimer luisterhouding aan te nemen.

„En wanneer wi’j dan naar Amsterdam gaan?” vroeg Va-