De een zijn dood ....

HOOFDSTUK I

SINDS Joop zich, al bijna twee jaar geleden nu, van hen gescheiden had en een eigen zaak aan de overzij begonnen was, volgden de ouwe Beem en zijn vrouw elke beweging in en om zijn huisje vanuit het halfdonker van hun binnenkamer. Tusschen de heele en versneden vleeschrom-pen door in den winkel en onder het rieten gordijntje door van de voordeur, viel het hen gemakkelijk van al zijn zaken op de hoogte te blijven: ze zagen, wie er op visite kwam, en ze begrepen waarom; ze merkten wie zijn winkel binnenging en berekenden met onzekeren ijver, hoe hij, met de taaiheid van een hongerigen wolf, uit de kostbare kudde van hun klanten een enkelen nu en dan had weten weg te sleepen. Uit de kamer, drie traptreêtjes lager dan de winkel, zagen ze over de keien heen naar het smalle huisje rechts aan den overkant, gehinderd alleen door de glooiing der hoofdstraat, waar het met zijn lage deur en ramen achter wegdook. Het was een van de laatst zichtbare huisjes: een onoogelijk uitspitsend geveltje van smoezelig chocoladebruine steenen met ouwe kalkvoegjes uitgekrabbeld grijswit, twee smal-hooge ramen met gele kozijnen, één met vet en vleesch op het aangehaakte uitstalplankje, één met koschere kaas en potjes mosterd. Dat laatste was Joop gaan aanpakken toen het duizendje, een erfenisje van een peetoom, in den eersten hefti-gen concurrentiestrijd al bijna opgevochten was. en het al begon te dreigen naar hongeren.

De winkeldeur, bruin, met vier kleine ruitjes achter tralie-ijzertjes, stond bijna altijd open, den doorkijk vrijlatend tot den met gordijnen halfverduisterden glazen wand van de huiskamer toe, achter het hakblok en het hangende vleesch. Maar Vader en Moeder konden zoover niet zien. Langs de gele glijing van het klinkerstoepje zagen ze juist in den recht-schen winkelhoek, waar het ijskastje stond, dat Joop, als zijn eigendom, uit de zaak naar den overkant had terug genomen. Het dakraampje, daarboven, met vitrage bedekt, waaromheen het geveltje langs zijn groezelig grijze nerfjes uit-

7