De een zijn dood ....

nou maar voor noii bewaard, da's dubbele simge. Dus je wil wèl hè?....”

„Weet je vrouw d’r ook van of ?” vroeg Sam, schuin-oogend, en met het eerste volle pijnlijke gevoel nu, hierin: dat van Naatje dankbaar te moeten zijn.

„Natuurlik,” zei Moos, „ze was d’r erreg vóór, hè?.... Nou ja.... onzin.... 't is ’r zuster hè?.... en as me dan iemand ként, dan weet me toch wat me ’r geèft.... Ik, ik heb het ’t eerste gezegd.... ik denk.... die Fietje, dat was 'n geknipte sjiddesch voor Sam van oome les, nou.... en drink noü je glas maar uit.... mazzel tof! (veel geluk).”

„Omein,” zei Sam, verlegen lachend, „zèg.... je zwijgt toch nog stil, niet?”

„Ja, "k hen daar "n kind,” stelde hem Moos gerust, „eerst moet alles in orde wezen, kant en klaar, eerder doe ’k geen mond lós.... hiér.... daar he'j m’n vijf vingers d’r op....”

Na een handdruk gingen ze met roode hoofden, opvallend-opgewonden, terug naar de kamer waar ze hun luidruchtigheid van loopen plots moesten inbonden, daar voor de stille zittende en staande gasten en de jubileerende familie, de jonge, zwarte Rebbe zijn feestelijke toespraak hield. Met zijn rug tegen de tafel, stond hij vóór Beem en zijn vrouw en de De Beer’s, die tegen den raamwand zaten; naast hem links en rechts op de plaatsen der Rosensteins, de voorzitter, secretaris en penningmeester van het kerkbestuur, en de ouwe Mr. van Lier, de meest populaire notabel van de Joodsche gemeente, officieel godloochenaar en bestuurslid van alle Joodsche vereenigingen: die op alle Joodsche openbare en familieplechtigheden zijn eereplaats kwam bezetten, en ééns in ’t jaar, op Grooten Verzoendag alleen, in de synagoge verscheen, daar tot vele heilige ceremoniën geroepen werd en zijn jaargift offerde voor de armen en behoeftige instellingen. om dan. op dien strengsten aller vastendagen, om twaalf uur naar huis te gaan om even te lunchen. Behalve Moeder en tante Nette, was in de vóórste kamerhelft geen enkele der vrouwen gebleven: allengs, toen de Rebbe zou gaan spreken, geleerd-Hollandsch. met echt Joodsche woorden er tus-

103