De een zijn dood ....

HOOFDSTUK VI

EN blijde ontspanning zuchtte, nu de Rosensteins weg

J_J wenschende uitroepen herstelde men zich van de ont

roering; toen, dankbaar voor dat verhand tegen de uitzonderlijke minderwaardigheid, hieven zij nog wat bijeen.

,,'t Kon de ouwe Izak z’n hachje wel ’s kosten,” meende Jacobs.... „hij had toch niet veel meer noodig om d'r van door te gaan.”

„Ja jonges,” zeide de ouwe Beem, „al wat je na de zeventig nog krijgt, da’s winst.”

In die verbroedering dan, in den hand tegen de zooveel fellere hatelijkheid der vertrokkenen opnieuw gezeten, spotte Jacobs die hinderlijke berusting van den jarige gauw terug, en riep om een algemeenen toast. Moos dolde dadelijk naar Jette, dat ze dan maar gauw nog ‘s in moest schenken! „Al klaar!" riep Jette, „wi’j even beliepen Naatje?” Opgewekte stemmen feestten uit, een blijder rumoer om den jarige heen, dat de even aanduisterende bcpeinzing van zijn Ievensneêr-gang spoedig had weg te lachen.

„Schenk in, Jette! bi’j bedonderd! vooruit! daar ging-ie! lang zal-ie leven, hoera! Ja, de ouwe moest ook meedrinken,” zei Sam, „ja vooruit, niks an te doen; oome Sam, moest Vader nou óók niet meedoen? ja netuurlik, weraclitig, ja, en Moeder ook, nèt zoo goed, dan maar annisette, as ze geen glaasje wijn, of geen cognakje aandurfde, allo en oome Sam ook, allomaale, niks geen flauwe kul, allemaale tegelijk. Kom, ja, laa’we liever es simge vieren!” (vreugde). De hatelijkheden verstoven nu, een intieme vreugdiglieid binnen de van rau-wen haat ontsmette omwanding der kamer, stonden ze allen op, de meeste hoeden schuin op de lachende gezichten, de lokkender vroolijkheid daartusschen van veeren, linten en fluweelen bloemen der vrouwentooisels. Opgewonden van een ook even aanlevende blijdschap door de omjoeling der anderen, schonk Jette Naatje's glas het laatst vol rooien wijn. Moeders schrompele mokgezichtje, de roddelmond van de

7

97