De een zijn dood ....

dikke Sjammesvrouw, de blanke fleemende kop van de kleine vleezige vrouw Zadoks, die de linten van haar glinsterend begit dakvormig hoedje had losgehangen, zoogoed als de driftige koppen der straks nog vechtende mannen, zij stonden allen in lachen verhit en beglansd toen plotseling, als saluutschoten, schreeuw na schreeuw, de stemmen met rumoer opstegen naar den jarige. Die stond met één hand aaii de leuning van z’n nieuwen stoel, in de andere zijn bevend wijnglas, onder het fluweelen keppeltje te traanlachen. „Nog veel jaren, omein!”

„Oome les, daar gaat u!” riep Naatje.

„Meije Sjoóne!”

„’k Meen ’t oök zoo!”

„Over vijf jaar drie kwart eeuw!”

„Dadde ge nog veul vette koeie mag koope!” zong Jacques de Vries.

„En da'j d’r vooral veel an verdienen zullen!” riep Jacobs brauwend.

„Hoho, omein, omein!” juichten de anderen, die zoo snel niet iets nieuws konden vinden, want zij waren allen onhandig gebleven.

Hoog, in de van vreugde bevende handen, met het gewiegel der roode en wit-gele dranken, stonden de glazen geheven. Een oogenblik schalde uitgelatenheid door de receptie-ka-mer, ontruimd van wrangen broodhaat en tijd-vullende, koortsig-onrustige heftigheid van mondgevechten: het geluk plots gevonden en de vreugde ontmoet en gezien van oogen in oogen, in een zoete, zoet-huiverend ondergane aanraking met het rusteloos vertohde en vragende en reikhalzende leven. Over de tafels, zwart wirwarrend, kruisten tot klinken de armen langs schouders en wijkende hoofden, en de drinkende monden ontvonkten als feest-knetterende vlammetjes naar de oogen, in de tot rood gebloeide blijdschapsgezich-ten.

Haastig haar opzet gevonden, weifelend gekeerd en dan plotseling besloten, liep, bij de dientafel, Naatje op Moos toe en stiet hem aan, en fluisterde met hartstochtelijk hoofdwen-