De gouden kroon van Beieren

nam waar zij het had gekregen, maar hij durfde weinig daaromtrent vragen en niet zeggen dat het haar goed stond. Al dat zwart maakte ook weinig verschil met haar Joodse mantel; alleen de Kap bewoog boven die hals en om dat blauwzwarte haar als het onbedriegelijk teken van haar volstrekt nieuwe levensstaat.

Was het wel voldoende beveiliging? vroeg hij dan. Kon zij daarmee dan wel meer dekken dan haar verschijning op de weg en in de straten? Nee, zij was ook niet tevreden, zij zou op nog beter zinnen als deze haar de eerste veiligheid gegeven had. Toen vroeg hij: ‘En uw oom Fantin?’

‘Hij is op reis gegaan.’

‘Voor een grote zaak misschien? Naar Beieren?’

‘Zijt ge een verklede tovenaar?’

‘Niets daarvan Ricia.’ Zij beet op haar lip, toen hij poogde Rifke te zeggen maar in Ripke bleef steken. ‘Ik zou hem graag willen ontmoeten.’ Hij zweeg en dacht na. Waartoe haar nog meer te verontrusten? Zij kende de gevaren, ook voor haar oom. Hij moet de grote deelnemers aan de Lening zoeken of straks in Nordlingen trachten hen toe te spreken. Maar hij kan niet nalaten haar met vertrouwen nader te willen brengen.

Tk moet het u toch zeggen, Ripke. Er is veel kwaads gaande tegen de Joden.’

Tk weet het,’ ontwijkt zij. Ja waarom leert zij hem niet Rifke zeggen? Moet zij dat enge wantrouwen, die kille gewaar-wordingvan vervreemding dan niet te boven komen? Zakelijk omdat hij de aandringende warmte uit zijn toon verliest:

‘De Joden zijn verkocht.’

‘Och...’

‘De Keizer heeft in verschillende steden de Joden nu al prijs gegeven.’

‘Och. . . ’ Zij weert ontsteld af: de slag is te hard om hem te willen erkennen uit zijn mond.