De gouden kroon van Beieren

zoals verlangd was, want boven de mesthoop waarop de ouwel was geslingerd, kwam zulk een uitstraling van heilig licht te staan, dat het zich over heel Zeil uitzette, met het doel, niet alleen de Christelijke bevolking tot nieuwe verheffing te voeren omtrent de juistheid van hun Leer, en de bovenmenselijke intelligentie en plichtsbewustheid van hun eens Joodse God, maar ook de misdadigheid van de Joden in dat licht te zetten dat sterker was dan het licht van al hun kaarsen en olie-tuitjes. Op een enkele na die wist te vluchten en een die om de doop riep, werden alle Joden van Zeil neergeslagen en doorstoken, ook de kinderen, van wie geen Christen nog iets anders dan ouwel-breuk kon verwachten. Het symbool van Christus’ vlees en bloed was vooral voor de arme Christenen van Zeil opnieuw levende en handelende werkelijkheid geworden, dat zich bovendien behoorlijk wist te weren tegen Joodse uitdaging. En de schuldbrieven, die de Joden onder hun berusting hadden, kwamen aan de Christelijke rechtsprekers, of althans aan de aanzienlijken van de streek. Het Jodenhuis waar het belangwekkende spel was ingezet, werd voorzichtig verbrand en het heilig besluit genomen, op die plaats een Kerk te bouwen, want die konden er nooit teveel zijn. Als dank voor het Wonder van de Hostie die zich zo grondig gerechtvaardigd had, en gewroken.

Dat was het verhaal waarmee de Moeder Overste, in andere woorden, Ricia beleerd had, en waarmee zij, in haar nieuwe kledij, als met een voorlopig begeerd wapen, het klooster verliet. Zij begreep dat zij niet over Zeil naar Worms kon gaan, zelfs niet met dit wapen. En zij begreep dat de geschiedenis van de Hostie-schennis niet nieuw was, want zij had ze van haar jeugd af aan vele malen juist zo met ontdaanheid in het ouderhuis horen vertellen, de eerste keer voor de kinderen verborgen gemompeld, en luide]' naarmate zij groter werd. Knapenmoord en Hostie-doorsteking, dat waren de woorden,