De gouden kroon van Beieren

klooster op de weg tussen Trier en Zeil. De wasbleke Abdis heette haar te zitten en hoorde haar aan. Zij glimlachte: het was een gebeurtenis, een Jodin die om nonnenkleren vraagt. En dat was niet de eerste verlevendiging van het Abdis-bestaan, vandaag. Nee, het was een volle bewogen dag, en dat hield zij niet voor het Jodenkind verborgen. Zij vroeg Ricia met strengheid, of zij zeker van Zeil kwam?

Nee, dat kwam zij niét.

Of zij dan niets van die Joodse misdaad in Zeil afwist? — Zij vroeg het met scherpe blik, zodat Ricia zich aan dat nog onbekende vergrijp alvast medeplichtig voelde. De Abdis nam haar herhaaldelijk van hoofd tot voeten op: dat was dus een Jodin, die zag zij niet vaak. Uiterlijk schoon, bevallig, een ware prooi voor het ijdele wereldse leven, en een die ook veel zonde gaande maakt. Echt joods: slim, listig, aantrekkelijk en zonder deemoed of enigerlei innerlijkheid. Wonderlijk, het vóór u te zien, de Heer zendt het u toe om u te onderwijzen. O, foei, vergeef mij, Moeder Maria, dat ik mij zou verheffen boven enig schepsel uit Gods hand, vanwege onze ingetogenheid, die een geschenk is. Zij boog het bleke hoofd en kruiste zich; voor Ricia gezeten, die haar geboeid en bijna bewogen, verwonderd en met een glimp van moederlijke genegenheid stond te volgen en die een vaag vermoeden ving van de laatdunkendheid en van haar ommekeer. De Abdis hief nu haar hoofd weer naar Ricia.

‘Ik heb hier vele malen Joden in het klooster; het is voor de cijns op de verkochte graan- en vruchtenoogst, en zij zijn zeer onhandelbaar. Daarom begrijpen wij niet dat daarvoor Joden zijn aangesteld; zij eisen tot de laatste penning van ons, veel meer dan de Christen-heffers ooit doen, alsof het hier een Jodenhandel is, en geen Klooster. Maar dat gij ginds in Zeil zo onverstandig zijt om een aanval te doen op onze heiligste voorwerpen. . . ’