De gouden kroon van Beieren

hij wil haar volgen tegen haar verbod in, hij schijnt te willen tonen dat hij een sterke wil heeft, en die gevaarlijke betrappingen door de botte schoutknechten niet te vrezen. Zo moet zij haar vlucht-reis in de landen met al die duizenden wilde mensdieren voortzetten, want het blijft gebod, te leven. Zij is bij dat gebod grootgebracht, bij de Wet die in duizend daden en uitspraken het Leven de diepste eerbied toedraagt. Want Jehova (zij mag dat woord niet uitspreken) is de God van het Leven; het mag pas worden prijsgegeven als het waardeloos is geworden en ingeruild kan voor beter. Meerderen zullen, als zij, die vlucht wagen, want hoe kan het slecht zijn, niet met de anderen te willen omkomen als men ze niet kan redden en niet schuldig is aan hun dood? Zij moet zich vaak verbeelden dat de vermoorden haar verwijtend aanzien, omdat zij leeft en loopt en denkt en nog voedsel krijgt en vaak een liefderijk onderkomen, nadat die anderen dat alles in zieke handen hebben moeten overgeven. ‘In de vlammen’ mompelt zij, ‘hoe kan God dat dan dulden?’ Maar het is al honderden jaren lang gebeurd, en zij moet afwachten tot het haar beurt is, zoals Onkel Fantin dat van zichzelf heeft gezegd. Hij is als een dapper man op weg gegaan met de kennis van het gevaar; ja was hij in ’s Hertogenbosch gebleven, hij zou in Vught om het leven zijn gebracht. En desondanks keurt zij zijn daad af; hij had moeten doen als zij, ook al loopt zij beklemd over de wegen. Geld heeft zij gevonden in het lege huis, al heeft het inspanning gekost om het in handen te krijgen, toen zij daar als een dievegge met het kistje bezig was en betrapt kon worden, niet op diefstal maar op het leven. En nu is dat uitputtend spel begonnen van zoveel keren de reis van Tiel naar ’s Hertogenbosch, van zoveel keren eerst uren lopen en dan een rit kopen op een wagen bij een onbetrouwbaar menner, nog altijd alleen, door bos en over heide, gespannen op gevaar als een hert op het ritselen van een boomblad, tot ogen uitkrabben en vingers