De gouden kroon van Beieren

en voedend vertrouwen zou kunnen verzadigen. Daarom liefkoosde hij in zijn stilten tussen de reisgenoten zijn hunkering, en zoals hij voor het welslagen van zijn beslissende reis had gebeden, zo bad hij, zonder het tot zijn God te durven uitspreken, om de genegenheid van het meisje.

Hij vroeg ’s avonds in de herberg een afzonderlijk vertrekje en een kaars, onder voorwendsel dat hij overdenkingen nodig vond en wat te schrijven had. Zo sloot hij zich op met zijn tover-spel. God, zo schikte hij het in zijn slimheid, moest het hem vergeven dat hij die poging deed om Hem te evenaren, en zijn daad verstaan als een gebed om het wonder, waartoe hij als smekeling dit teken vertoonde. Die daad bovendien gold in zijn zin zijn liefde, en daarmee streelde hij het uur dat hij ermee bezette. Liefdedranken kon hij haar niet toedienen, en zouden die dan beter baten? Nee, hij moest hen beiden over de verwijdering heen verbinden; straks, straks! zou zij opeens hem vóór zich zien in haar verbeelding, en in haar oprechtheid, zonder een spoor van gemaaktheid die haar immers vreemd was, zou zij hem met innigheid begroeten en gedenken, en hem in haar lieve gedachten aan het hart drukken. Haar hart! Een lapfiguur van een lapje stof sneed hij daar in zijn bewogen afzondering, en daarin schraapte hij met zijn mes haar naam uit, in Hebreeuwse letters: Ricia. Toen dat met veel inspanning was gelukt, hield hij het stoffen hart boven de kaarsvlam. Daarop, geloofde men algemeen, zou de geliefde van hartstocht bezeten raken jegens hem of haar die het zat te wensen.

Fantin zat op zijn kruk, met het smeulende stof-hart tussen zijn vingers, voorzichtig moet men zijn, dat het smeult, maar niet brandt. God moge verhoeden, dat zoiets zou branden, met een naam er in, een zo geliefde naam. Dat doen zij, dat doen wij niet. Hij rook de schroeilucht en zag opzij om zich over te kunnen geven aan zijn verbeelding. Zo, met scheve blik in het afgewende hoofd, dacht hij aan Ricia. Vreemd aan zijn bezig