De gouden kroon van Beieren

°pg^ewon(l^en, ‘er is een bericht voor u gekomen van Mar Michael, hij moet u terstond spreken. En ik heb u niet gezegd dat het vandaag Ta-anies Esther, vastendag is; ge zult hem bij de Sjoel vinden; mijn man zal ze u wijzen, ze is dichtbij het huis van Mar Michael.’

‘Wij ezels,’ zei Fantin, met zijn glimlach nog in de ogen en om de mond waarmee Gutheils luidruchtige eerbied jegens de Factor hem een ogenblik uit zijn verslagenheid had geroepen, ‘Ta-anies Esther, en daarom heeft hij ons immers geen wijn geschonken.’

‘Hij wil zich verontschuldigen.’

‘Of hij weet iets van dat Joodse meisje.’

Fantin schudde het hoofd. ‘Zaken die hem alleen worden meegedeeld als zij ernstige gevolgen hebben,’ zei hij opnieuw ontdaan en tobbend. Hoe kon het zijn, hoe kon Ricia in Trier komen, en hoe kon zij in schande betrapt worden met die nar? Want zo moest het zijn, het was die nar: een Christenkledij en een Joods gezicht. En een Jodenhoed tot zijn straf, en tot de hare; God van Abraham, welk een verwarring in de wereld van de mensen.

Hij breekt er van binnen van, maar God zij geloofd dat geen Kalman of Charitz haar neg thuis heeft gezien en hij zelfs niet over haar gesproken heeft. Waarom niet, ja waarom, omdat hij gek was van verlangen, haar te huwen. En nu slaat zij hem in zijn gezicht met die Schande, met die Jodenhoed op het hoofd van haar boeleerder.

Mar Michael stond bij de ingang van de Synagoge, een gebouw dat hoewel in de Joodse wijk en dus op geen noemenswaardige afstand voor welke Jood ook, toch in zijn vierkantje kaal grasland vereenzaamd leek te liggen. — Hoezeer was hij, de Hof jood, nu huns gelijke, hij, beschikker over zoveel Duitse zorgen, onder zijn Jodenhoed. Fantin en zijn vrienden naderden hem voorzichtig; hun ontzag werd door dat Smaadteken niet