De gouden kroon van Beieren

menigte tegen zich op te zullen jagen. Hoe kort duurde dat triomfgevoel, en hoe pijnigend werd het uit hart en brein gedreven. Een haveloze man zond een blik naar hen uit, met een hoofdknik naar de verdwijnende beulswagen. Het gebeurde met een zo stekende vertrouwelijkheid, dat zij er niet anders uit konden verstaan dan de verzekering dat ook zij weldra zo zouden worden weggereden. Charitz en Kalman ontzonk alle lust, en Fantin, niet onvoorbereid, wderp met een beweging van zijn schouders de beklemming de ruimte in. Dichtbij hen zei hij:

‘Gelooft ge dat het de Keizer is, die zich verkleed heeft? Hun hondse moordlust heeft nog werk aan hun eigen volk; zij hebben nog veel ongelukkige jonge en oude vrouwen en ketters te slachten.’

Die bloedige spelletjes, meenden zij, waren dan voor de Christenen een straf voor hun aanmatiging en hun geweldenarijen, als een boosdoener die steekt naar de Rechtvaardige en ook zichzelf moet verwonden. Zij waren geen geleerden uit Mainz of Worms, maar de stroom van strijdbare stellingen, waarvan de bron bij de Rabbijnen stond, zette toch smalle beekjes en adertjes af in alle uithoeken van die Joodse wereld.

Salomon van Bazel, in de Keulse Jodenwijk Sint Laurentius, was dan een van de bekenden, bij wie Fantin deelneming aan de zaak in goud of bereidverklaring kwam bepleiten, en dat met een rentewinst voor hem als loon voor zijn betrekking tot Trier. Door het kleine middelpunt verbond hij hen zo met het grote centrum, en wist zich aldus in de gunst van de spillen gebracht. Salomon, een vijftiger met een vierkante grijs omwaaierde kop, had voor de Aartsbisschop belastingen bijeen te brengen. Hij was, op het aambeeld in het gevecht om het Joden-regaal, het recht om Joden te houden, het werkstuk tussen de Kerkvorst en de Keulse Raad die om zelfstandigheid