De gouden kroon van Beieren

een heimelijke misdraging: haar meer van de doorgedrongen berichten mee te delen dan jegens een jong meisje wel geoorloofd was. Zij was vriendelijk maar van een streng beperkt vertrouwen tot Hanna, Kalman’s dochter, die uit Nijmegen was o ver gekomen nu haar vader met Fantin op reis en zij alleen was. In de beslotenheid van haar schatting stelde Ricia vast, dat de iets te zwarte, naar het uiterlijk slordige Hanna naar haar smaak ook iets te veel zakenvrouw was. En daar was nu opeens zusje Chawwa teruggebracht, ongedoopt en te weinig geschokt, ja heimelijk maar voor Ricia en tante Belle duidelijk genoeg, gevleid door de eerbiedige genegenheids-betuigingen waarmee de jonge timmerman, door haar lot bewogen en onwetend geprikkeld, haar de weg naar ’s Hertogen-bosch tot een wild genoegen had gemaakt. Voor Ricia’s scherpe bezinning slonk zij weg tot een handjevol vrouwelijk mensenvlees zonder wil of tastbare eigenheid, verwend, verveeld, met eindeloze behoefte aan steun tot in de geringste bezigheden. Ondervond Ricia dan jegens Hanna een gevoel van ontwijking om die harde dorheid die haar blind voorkwam op de weg naar een straaltje vrouwelijke gelukkigheid, van de bekoorlijk gevulde Chawwa zag zij onstelder dan ooit de innerlijke onmacht, de levens traagheid en de reddeloze gerichtheid op het kleinste eigenbelang. En met verachting zag zij haar enige reikhalzende opleving bij het verschijnen van elke man.

Dat werd een diep besluit: bij deze drie vrouwen geen enkele taak voor zich te zien; het werd een innerlijke afwending en een langzaam aan kracht winnend hoewel nog vormloos plan, zich los te maken. (‘Ge zijt te verstandig om niet te weten dat ge daar niet moet blijven.’ Hoe kon die Peter met het huis bekend zijn?) Zij wist niet hoe, maar het lot bracht haar, zo al niet de vorm, dan toch wel het gebod tot de sprong, en weldra zou zij de woorden van die Peter begrijpen. Want het duurde niet lang of niet alleen de met