De gouden kroon van Beieren

bullebak met zijn geweldige bebaarde kop, en Natton, zwart en scherp, met bakkebaardjes, de overmatig bewegelijke Natton, die Fantin altijd tot stille glimlach bracht om de korte loze uitwegen van zijn opgesloten temperament, die beiden hadden driftig geëist dat men de toestand in zijn geheel onder de ogen zou zien. En toen had Fantin, zonder een woord van verweer, als een protest, zitten luisteren naar het bewogen twistgesprek over hun pijnen en angsten om het gebeurde bij Genève, en in Savoye en de Dauphiné en in Bourgondië, waar al vijftigduizend Joden op de beschuldiging van bronnenvergiftiging ter dood heetten gebracht. Het was niet enkel beheersingsspel meer van Fantin dat hij zweeg. Hij moest tegen wil en dank af en toe een brok ontmannende beklemming doorslikken, om zijn rol niet heel en al verloren te zien gaan. Want al kende hij deze feiten, hij had alle bezieling van zijn wijdse plan nodig om zich te weer te stellen tegen de overmacht van die ontzenuwende gebeurtenissen die hem innerlijk deed sidderen. Ricia had hij bij het woord Francia dan nog het zwijgen kunnen opleggen: tegen deze verpletterdheid en wrok was zijn voorgenomen kalmte niet bestand. Tot elk van hen was de kennis van die nieuwste ramp doorgedrongen, en ieder verzweeg ze zoveel mogelijk in zijn woning voor vrouw en kinderen. Maar hier, onder elkaar als mannen, meenden zii de vaart van die bloedzondvloed te kunnen stuiten en zelfs berechten. Het spel van de Christenen was dan nu bij het meer van Genève begonnen, op het slot Chillon. De zeven zakenvrienden betwistten eikaars juiste kennis van plaatsen, namen en getallen: het stadshoofd van Chambéry had het eerste onderzoek met de dodelijke folteringen gelast; nee, de vorst, Amedé heette hij, had het geëist. Tienduizend, vijftig duizend in Savoye, nee, in de Dauphiné, nee, in Bourgondië. Maar alle voorgewende nauwkeurigheid waarmee men elkaar in de rede viel, kon de verbijsteringen en de bijna beschamende stilten