De gouden kroon van Beieren

Poorters uit ’s Hertogenbosch verkocht, het geld is op. Met twee zilverbeslagen drinkbekers komt hij lenen. Ricia wijkt terzijde. Oom Fantin vraagt, de boer antwoordt, zij verstaan elkaar nauwelijks, maar de uitwisseling verloopt vlot genoeg, want geld en pand en ‘siens’ zijn bekende woorden. Een Litra, twintig schellingen. ‘Mooi geld?’ vraagt de boer bevreesd.

‘Prachtig geld.’ In zilver, uit het linnen, zakje op tafel. ‘En ‘siens’— voor hoelang?’

‘Tot volgende nieuwe maan. Of tot Allerheiligen.’

‘Dat is langer.’

Hij weet het nog niet.

Het pand is niet veel zaaks. Fantin behandelt het geval met glimlachende kleinering, als een onvermijdelijke gunst jegens de omgeving.

‘Niet gestolen? Niet uit de kerk? Nu, dertig ten honderd.’ Hij mag met zijn moeilijkheid naar een ander gaan, het klooster helpt hem ook wel, al heet het dan geen woeker. En dat moet nog beschreven worden ook. Op een stuk gebruikt pergament danst de ganzenveer een paar toeren van links naar rechts, en de boer zet een kruisje dat lijkt op de kruisjes van alle boeren in heel Europa. Hij is tevreden, hij glimlacht ook in zijn bij de kin naar voren geboetseerde kopje; hij hoopt alweer op de wonderen die hem. de rente in huis zullen gooien plus het verblindende bedrag dat nu de drinkbekers vervangt die twee figuren waren in zijn bestaan. De wonderen kwamen nooit en zullen ook nu niet komen; hij kan zijn siens raak doorbetalen of zijn twee half-reliquieën in Fantins handen en uiteindelijk in de handen van een arme Joodse opkoper laten. En Fantin wendt zich lachend tot Ricia. Of zij hem heeft verstaan, de boer? Alles, Onkel. Flij knikt. Charitz in Bommel kan goed met het volk spreken, hij woont daar al zestien jaar. Maar zij mogen wegblijven bij hem, met