In de groote leerschool

DE ONVERBETERLIJKE 103

wat graag een paar dagen in de week blijven werken, om wat bij te verdienen. As-ie bleef. Ja, ze was stom geweest om ’m tegen te houen, toen-ie weg wou, omdat ’t hier zoo krap was. Stom, om niet mee te gaan. Was d’r niks gebeurd. Maar zoo’n vreemd land. A’j nooit anders as bij moeder thuis was geweest en nooit geen stad uit of niks.

,,’t Is jammer da’j niet wat eerder hier was. ...” zocht ze, „ha’j misschien bij ’t sneeuwscheppe kenne komme. ... van de stad.”

„Dat is toch allegaar al veel vroeger vergeve,” zei hij, „da’ begint al met de zomer, die bedelbeweging. Anders ook ’n royale boel.... En de binne toch heelegaar maar ’n paar luizige dage.... As God de suiker binnehoudt, dan kè je mit je koart noa de kemedie goan....”

„Binne toch ’n paar cente die je teminste het a’j niks anders vindt....” zei ze.

Hij zoog een haal aan zijn pijp en schoof een schuin-schen ontevreden blik langs haar heen.

„Dat is zoo,” zei hij, en stond op en rekte zich. Zij zag hem aan, maar begreep niet. Als tergende, zoetige gedweeheid voelde hij haar praat, en de zekerheid, dat al zijn tegenspreken, hoezeer tot kalme uiteenzetting bedwongen, haar als de tegenwerping van een onhandelbare toeklonken, maakte hem woedend. O, hij had het benauwd hier. Met groote passen begon hij op en neer te loopen, twee* drie passen door de belachelijke breedte van het hok, en weer terug. Hij stond stil, en wendde zich en zag rond. O, wat was het eng, hier in dit huishouwentje, hier bij Bets. Hij had een gevoel van krachtuitzetting, als vernietigde hij dit huisje met zijn inhoud. Hij slikte het raam in, en de muur, en het zoldertje, en Bets en de twee stoelen. Zij waren er niet meer, hij