In de groote leerschool

102 sam: goudsmit

man zijnde hè... . havanna puur.... Da’s daar buite allegaar duur en slecht wa’j krijgt.”

Zij zweeg. Tegenover hem bij het beetje lamplicht en in de warmte, bij zijn geurig gerook en het gepraat over het zachte ademen der kinderen heen achter de bedgordijnen, onderging zij de overstelpende vreugde van zijn terugkomst in de kamer, die zonder hem maandenlang als een worstelplek vol wanhoop om haar was geweest. Als de man er niet was, bleek de overmacht van de kwaadaardige wereld heel en al knauwend en verscheurend. Zij kon zichzelve en de kinderen er niet tegen verdedigen, het kostte vel en vleesch en bloed van het zwakke lijf. Zij was afgemat en moegepijnigd, en zijn komst in de kamer was als de wenking van een machtige, zwaartredende, vrien-delijk-vertrouwde bescherming. Zij snoof het uit den geur van zijn tabak, zij zoog het op uit het warme geluid van zijn stem., Zooals hij daar weer voor haar zat, met zijn zwarte, knappe ruigheid, zijn strijdbare rust, zijn taaie mannenkracht tegen de in haar sluwe ingewikkeldheid wel overmachtige, maar althans aarzèlloos doorziene wereld, schonk hij weer een warme stroom van koestering over haar uit, en zij voelde het leven luwen, de pijn van de schrappe worsteling bedaren, die zoolang gegaan was ver boven haar kleine kracht. Telkens kwamen de tranen. Het was zoo heerlijk zoo, het was weer een beetje gelukkig zoo, er was een beetje gezelligheid, een beetje steun in huis. Als hij nu eens blijven wou. Je kon niet veel zeggen.... maar de man buitenshuis was niks. Ze hield niet van de wijven, die altijd kwaad konden spreken van d’r kerels.... je, je had wel slechte vanzellef.... maar onder de vrouwen net zoo goed.... maar je most wat van ze kennen verdragen. Een vrouw zonder de man was niks. Ze zou