In de groote leerschool

DE ONVERBETERLIJKE IOI

Daar zat-ie. Zou d’r wel niet weer vandaan kommen. Zij zat ’r toch ook — en de kinderen. En de rest. De heele buurt, die al mafte, om morgen weer vroeg aan te vallen. Gauw d’r bij zijn, anders kreeg je niks. Belooning voor de ijver. Wie ’t eerste zegt asjeblief meneer, die mag z’n eige ’t klapzuur werke, voor ’n hap brood. Verdomd was ’t in de wereld. Vooruit. D’r door. Blijve. In de vuiligheid weerom. Voor haar ook niet plezierig, dat dat nou gebeurd was met die meid. En ze had ’t extra beroerd gehad. Netuurlijk — je was blij, a’j je kerel is weerom had — tenminste a’j geen mannetjesputter was. Nee, da’ was Bets niet. Hij zag om. Met oogen vol tranen zat Bets stil naar zijn rug te kijken. Donders. Daar ha’je ’t al. Zij veegde haastig over haar oogen.

Hij zei ruw-vriendelijk: ,,Zet jij koffie?.... ’k goa n’effe wat koope.... d’r mot toch wat te bikke weze ook....”

„Goed;” zei ze, en zij lachte als of er niets gebeurd was.

Tines liep de trap af en kwam even later terug met ’n stuk krentenbrood, wat allerhande en een eind leverworst. Zij lachte glanzend.

„Wat ’n overdaad,” zei ze, nieuwe tranen tegenhoudend. „Nou, jij het ze, hoor....”

„’k Kan de heele State Generaal nog wel omkoope,” zei hij, „wen ze maar mit ’n beetje te vree je binne----”

Hij had het kinderkleerenrommeltje teedertjes aangepakt en op den grond gelegd, en was op den tweeden stoel tegenover haar gaan zitten, van een opgestoken witte pijp blauwe rookwolkjes de kamer inkringelend.

„Zie zoo....” zei hij, „da’s Hollandsche tebak----

da’s goeie waar.... ’n rijksdaaldertje an gewaagd voor een half onsie.... da’kenne wij doen as rijk