In de groote leerschool

DE ONVERBETERLIJKE 99

jarige meisje van vóór hen al tegengeloopen. Het kind lachte.

,,Slape ze?” vroeg Bets, ,,binne ze zoet geweest?” ,,Heelendal hoor,” verzekerde het meisje. ,Jantje heb eenmaal om water gevraagd, en Sientje heb ’k op ’t potje gelate.”

„Ko-je wel?” lachte Bets vriendelijk en toen het kind trots-geringschattend nikte, „wel bedankt hoor meid.. .. kom morge maar hoor. ... krijje wat lekkers van me hoor... . hoor Dirk. ...”

Tines stond recht-op in het geluw-lichte kamertje. Zijn hoofd was niet ver van de zoldering. Het raampje van de dwarsstraat was vlak bij zijn eene hand; aan de andere zij, als om te grijpen zoo dichtbij, de kierende bedsteedeuren waarachter de kinderen sliepen. Op de stoel daarvoor lag het kleine kleergoed dooreen, een tweede stond bij de tafel. Hij zag rond, hij nikte lang achtereen als een bezegeling van wat hij goed scheen te begrijpen, en keek naar Bets op, die op den tweeden stoel was neergevallen en bij het roode potkacheltje geschoven, kreunend van de tinteling-pijn der plots in de dikke warmte-lucht overgebrachte leden.

,,Ich sehe wohl....” zei hij, ,,’t is hier ook al geen rijke beweging.”

Zij gaf geen antwoord.

,,Binne dat al je meubele?” vroeg hij.

Zij nikte van ja, kreunend en zuchtend voor het potkacheltje gebogen.

,,En de rest noa de jood?”

Zij nikte, en verschoof, even geprikkeld.

,,Och man.... laat me nou effe op asem komme.... ’k bin bevrore.... jij mit je meubele....”

„Je lijkt anders gauw angebrand,” zei hij zuchtend. Hij wierp zijn zakje neer, slingerde zijn grooten hoed